ΑΡΘΡΟ

Ο Εξανδραποδισμός του Κοινωνικού κράτους.

του Νίκου Βασιλειάδη

Πίσω από την κατασκευασμένη οικονομική κρίση κρύβεται ποιος άλλος: O λύκοςτου νεοφιλελευθερισμού που βρίσκει γόνιμο πια το έδαφος για μια τελική επίθεσηαπέναντι στο κοινωνικό κράτος. Στόχος του η άλωσή του. Η αδρανοποίηση κάθεαπόφασης - νομοθετήματος που έχει να κάνει με κοινωνικές παροχές και τέλος ηεκποίηση κάθε τομέα του δημοσίου προς όφελος των ιδιωτών. Όχι ότι δεν δόθηκανβέβαια ο αφορμές: υπεράριθμοι υπάλληλοι, πελατειακές σχέσεις, αλόγιστεςσπατάλες, διαφθορά και κακοδιαχείριση, εξοργιστικά επιδόματα,άχρηστοι κρατικοίοργανισμοί φαντάσματα.

Γιατί όμως ενώ η ασθένεια είναι γνωστή, τα συμπτώματα τα βλέπαμε επίχρόνια, δενπαρενέβαινε δυναμικά η εκάστοτε κεντρική διοίκηση, η κάθε <<αδιάφθορη>> λέμετώρα, κυβέρνηση και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις παρεκβάσεις, προτιμάτώρα να κόβει κάθε τι που έχει σχέση με τον δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα.

Ουσιαστικά αντί να γιατρεύει την ασθένεια κάνει ευθανασία χαρίζοντας ολόκληρητην κρατική περιουσία αντί πινακίου φακής στους ιδιώτες, με άλλοθι τηνκρίση καιτο Μνημόνιο.

Ο εξανδραποδισμός αυτός, δηλαδή η εξαφάνιση του κοινωνικού χαρακτήρα τουκράτους και η υποδούλωση του δημοσίου στο ιδιωτικό κεφάλαιο διεκπεραιώνεται μετην αρωγή της κακοήθους προπαγάνδας των ΜΜΕ, η οποία συκοφαντεί κοινωνικέςομάδες, παραποιεί στοιχεία, ψεύδεται και κανιβαλικά στρέφεται εναντίον εκείνωνπου αντιδρούν ή ενίστανται...

Η πολιτική επικοινωνία γίνεται πια μόνο μέσω αυτού που τεχνηέντωςσερβίρουν ταΜΜΕ. Και αυτό που σερβίρουν είναι η διάσπαση της κοινωνίας, ..σορτάρουν σε μιαδιαμάχη των πολιτών μεταξύ τους ώστε να δημιουργήσουν μια κοινωνία δίχωςσυνοχή.

Γιατί; Γιατί σε μια κοινωνία χωρίς συνοχή είναι αρκετά δύσκολο ναμορφοποιηθούν κοινωνικές δυναμικές ή να εμφανιστούν εκείνες οι ισχυρέςπροσωπικότητες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την άλλη λύση και ναεπιδιώξουν, με πιθανότητα επιτυχίας, δομικές αλλαγές στο υπάρχον εξουσιαστικόσύστημα.

Ας μην γελιόμαστε, η εκάστοτε πολιτική ηγεσία το μόνο πουεπιθυμεί είναινα προσαρμόζει τη στάση των πολιτών πάνω στις δικές της προοπτικές και όχι τοαντίθετο, που είναι και η ουσία της Δημοκρατίας.