Πολιτισμικοί Ορίζοντες

Μια ξεχασμένη Λέξη και …. Tango

Λαογραφία. Μια Λέξη, που κατοικεί στα Λεξικά, ξεχασμένη και απαρατήρητη. Τι σημαίνει, πια, Λαογραφία για τους Πολλούς; Οι Λίγοι όμως; Αυτοί που κρατάνε την παράδοση, προφορική και γραπτή, ζωγραφιστή και τραγουδιστή, Αυτοί που αγωνίζονται για να κρατηθεί, υψηλό, το φρόνημα των Ελλήνων; Απλά, φίλοι μου, χωρίς Παράδοση, δεν υπάρχει Έθνος. Τώρα, που φορέσαμε τα καλά μας και πάμε να χορέψουμε τον Χορό του Ζαλόγγου, όπως ενημερωνόμαστε καθημερινώς, σφυροκοπούμενοι από ειδικούς, ανειδίκευτους, ειδικευόμενους, πραγματογνώμονες, παντογνώστες, οικονομολόγους, εικονοπλάστες και εικονοκλάστες, επαϊοντες επί παντός επιστητού, εμείς οι Κασσιανές, τέλος πάντων, οι εν πολλές αμαρτίες περιπεσούσες και περιπεσούντες, που τολμήσαμε να δοκιμάσουμε καπνιστό σολωμό, πάνω που δεν χορτάσαμε το γαύρο και να τραγανίσουμε φρυγανιά, πάνω που δεν χορτάσαμε το ψωμάκι, ας θυμηθούμε, λιγουλάκι, τούτη την «άγνωστη» λέξη και να την βάλουμε δίπλα με την Ιστορία και την Ανάσα μας. Ένας Λαός ανασαίνει και τρέφεται από την Παράδοση. Λαογραφία λοιπόν και ….

«Αλλοτινές μου Εποχές» του Γιάννη Ν. Κουλοτούρου, έκδοση Ιδιωτική, Αθήνα 2009. Το βιβλίο, υποψήφιο για βραβείο της Ακαδημίας, καθώς λέγεται, είναι ένα πολύ καλό βιβλίο, γραμμένο με μεράκι και (πρωτότυπα), έμμετρο. Μέσα από τους στίχους του Ποιητή – Λαογράφου, ξετυλίγεται, πλούσια, η Παράδοση και η Ιστορία μιας περιοχής του Έθνους μας. «156 Κραβαρίτικες (Δημο…Πλατανιώτικες) Ιστορίες και Περιγραφές…στον παλμό της Ποίησης» και «…. Για τούτα τα κατσάβραχα, που Κράβαρα τα λένε, / ότι κι αν «γράψουν» θα πλυθεί, στην πρώτη την βροχή …»
Γνωστή – άγνωστη η Περιοχή, όπως πολλές περιοχές που αποτελούν το Έθνος μας, πλούσιες σε Ιστορία, φτωχές στην συνείδηση του Πάλαι ποτέ Γνώστη Λαού μας. Καλέ, πως καταντήσαμε έτσι; Ορέ να θυμηθούμε μήπως; Προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο και να στολίσετε την βιβλιοθήκη σας, όσοι έχετε, μ’ αυτό το κόσμημα. Ξέρετε, αυτά τα βιβλία – μελέτες εκδίδονται με πολύ κόπο και χρήμα, αγαθά τα οποία, ουδέποτε παίρνει πίσω ο Συγγραφέας. Αυτό είναι το τίμημα της επιλογής του, να γράψει Μελέτη για την Παράδοση και όχι ένα συμπαθητικοευχάριστο – τύπου Άρλεκιν – ιστόρημα. Θα πει κανείς, ας πρόσεχε ! Ε !

«Ευπάλιο. Οι ρίζες και η πορεία του στο χρόνο». Γιάννη Ηλιόπουλου. Έκδοση της ΄Ενωσης Ευπαλιωτών Δωρίδας.

Αθήνα 1998. Το Βιβλίο – Λεύκωμα, μου παρέδωσε ο σεβαστός μου Τάσος Μπάμπος, Συνάδελφος Γιατρός και Δάσκαλός μου. Διαβάζοντας το υπέροχο, πλούσιο βιβλίο, έμαθα για τον Ιερό Τόπο των Λοκρών, γι’ αυτήν την Γη, την γεμάτη Ιστορία, την Γη, που μ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στα Δρώμενα της Ιστορίας της Ελλάδας, από τα πιο Αρχαία χρόνια. Γεωγραφικά, εμπεριέχει βουνό και θάλασσα. Στο πέρασμα των Αιώνων, εμπεριέχει Μνήμες – Θησαυρούς, μνήμες ξεχασμένες, μια και σαν Λαός-Κράτος, έχουμε την πρωτιά να σκορπίζουμε την Ιστορία μας παντού και να την σέβονται όλοι κι μετά να την θάβουμε, να την παραχώνουμε και να θεωρούμε τ’ απομεινάρια της, απλώς, πέτρες.
Αυτό το βιβλίο – λεύκωμα, γραμμένο από συνεργάτη της εφημερίδας μας, τιμή μας, θα έπρεπε να αγκαλιαστεί απ’ όλους τους Πολιτιστικούς Συλλόγους της χώρας και να διαβαστεί –ναι– να διαβαστεί. Θεέ μου! Είναι η Ιστορία μας, Ω Λοκροί!




Τέλος, ευχαριστώ, μέσα απ’ αυτήν την σελίδα της εφημερίδας μας, με την ευγενική άδεια του Μιχ. Ζυγορονίκου, τον Λογοτέχνη – Δημοσιογράφο, βραβευμένο με «ασημένια πέννα», Γιάννη Γαϊτάνη «Τα Νέα της Ρούμελης», που μου παρέδωσε να μελετήσω, μεγάλο τμήμα του Έργου του, χειρόγραφου και δημοσιευμένου στην Εφημερίδα του. Τιμάει την Δημοσιογραφία ο σεβαστός φίλος Γ. Γαϊτάνης, με την παρουσία του.
Είπαμε. Ο Επαρχιακός Τύπος προσφέρει μεγάλο έργο, ταπεινά και σεμνά και εν μέσω τραγικής οικονομικής κρίσης, θα ταλαντευτεί επικίνδυνα. Το κτύπημα είναι μεγάλο και για τους Δονκιχωτιστές, μη επαγγελματίες, Δημοσιογράφους. Θα κρατήσουμε, ενωμένοι και αγαπημένοι, τα μετερίζια, με την ελεύθερη Πέννα μας; Για να δούμε!

Eeeesa ….. Tango!

«Στης ακρίβειας τον καιρό…» Βγήκαμε κι εμείς, για χορό. Με την ψυχή μας μαύρη, οι «Φαν» του Αργεντίνικου Tango, μαζευτήκαμε δειλά-δειλά, στην αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής, να δούμε το Μιούζικαλ “Tanguera”,σε χορογραφία της μεγάλης Mοra Godoy και μουσική G. Gardelin υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Δημοκρατίας της Αργεντινής, στην Αθήνα. Το κλασικό, πια, μιούζικαλ έχει ιστορία σε ότι αφορά την χορογραφημένη παρουσία του Tango στην Ευρώπη, σε παλιές εποχές, που ο χορός ήταν ημιαπαγορευμένος και δεσμευμένος στην εξέλιξή του, από την εξέλιξη της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης της Αργεντινής. Στην Σχολή της Godoy, διδάχτηκα κι εγώ Tango, μαζί με άλλους μαθητές απ’ όλο τον κόσμο, όταν πήγα στο Buenos Aires τo 2003 και το θεώρησα τιμή μου. Η Αργεντινή, εν μέσω προβλημάτων, τότε και εκλογών, σε κατάσταση που, όπως λένε οι αναλυτές, έμοιαζε με την τωρινή δικιά μας. Μόνο που τότε, εμείς είχαμε γεμάτες τις τσέπες και λυπόμασταν για την κατάντια ενός υπερήφανου, πολιτισμένου και ραφινάτου Λαού. Τώρα, όμως, το βράδυ της “Tanguera” στο Μέγαρο, η αίθουσα ήταν μισοάδεια ή μισογεμάτη (όπως αγαπάτε) και οι Αργεντίνοι χορευτές χόρεψαν, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μπροστά σε τόσο λίγο κοινό και μάλιστα παγωμένo, με το τετραπλό θανατικό στη μνήμη του και την οικονομική ένδεια εντός των Πυλών. Το ένθερμο χειροκρότημα στο τέλος, δεν έφτανε να καλύψει τα άδεια καθίσματα. Τα χέρια των θεατών λίγα και αδύναμα. Και τότε, η Πρώτη Χορεύτρια προχώρησε μπροστά και με τα όμορφα, αβρά της χέρια και ένα χαμόγελο, μα ένα χαμόγελο, μας προέτρεψε σε … κουράγιο. Έτσι βρήκαμε τη δύναμη, με χειροκρότημα και φωνές και κλέφτικο σφύριγμα, να καλύψουμε τις άδειες θέσεις. Μπιζάραμε και οι χορευτές μας χάρισαν, ξανά και ξανά, την τέχνη τους. Φιλικά αυτή την φορά. Μια στιγμή αδελφοποίησης, μέσα από την Τέχνη. Ανεπανάληπτη. Έτσι είναι ο Έλληνας. Έτσι είναι ο Αργεντίνος. Έτσι είναι το Tango.
Eeesa… Tango λοιπόν! Eeesa… Έλληνες Αναγνώστες, το «Νέο Άστρο» της Ναυπάκτου είναι πάντα κοντά σας!

ΠΗΓΗ: "νέο Άστρο"