28/4/2010
Το γερμανικό άρθρο και η ελληνική αντίδραση
Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ εκτός μόδας – γιατί στα σύγχρονα ελληνικά αυτιά καθετί «καλογερίστικο» μοιάζει γραφικό- θα ξεκινήσω τη σκέψη μου με την άποψη ενός γέροντα, από εκείνους που εγκαταλείπουν τον κόσμο για να ανακαλύψουν τον άνθρωπο. Έλεγε λοιπόν εκείνος ο γέροντας ότι η αρχή κάθε σωτηρίας είναι η αυτοκριτική και ο θρίαμβος κατά της αλαζονείας ξεκινά από την ήρεμη αντιμετώπιση της κριτικής μας από τους άλλους. Όταν είχα πρωτακούσει αυτή την παρατήρηση, την είχα μάλλον απομονώσει ως κάτι που ενδιαφέρει αγίους και όχι κοινούς θνητούς! Σήμερα, καταλαβαίνω την πρακτική της διάσταση, καθώς διαβάζω τα σχόλια με τα οποία η πατρίδα μου υποδέχεται την κριτική που της ασκεί ο γερμανικός Τύπος.
Ασφαλώς οι απόψεις που έχει η Ευρώπη – ή εν προκειμένω η Γερμανία- για τους Έλληνες με προσβάλλουν και πληγώνουν το εγωισμό μου, και αναμφισβήτητα οι Γερμανοί δεν είναι πολιτικά άσπιλοι και αμόλυντοι. Πριν όμως καταδικάσω τους επικριτές, απολύτως αναγκαίο είναι να μελετήσω προσεκτικά τα άρθρα και να αναρωτηθώ αν σ’ αυτά υπάρχει μικρή ή μεγάλη δόση αλήθειας για μένα. Καλοπροαίρετη ή κακοπροαίρετη, μια κριτική παραμένει ενδιαφέρουσα, αν πατάει πάνω σε αληθινά στοιχεία, γιατί ανεξάρτητα από την πρόθεση του κριτή, μπορεί να είναι χρήσιμη αν χρησιμοποιηθεί σωστά από τον κρινόμενο: Εάν οι Γερμανοί μας αποκαλούν τους απατεώνες της Ευρώπης, η επίθεση μας στην επίθεση τους δεν είναι παρά η άκομψη αλλά μάλλον φυσική αντίδραση του κάθε απατεώνα που άθελά του επιβεβαιώνει το χαρακτηρισμό, μέσα από τη σύγκριση: «Εσύ που με λες απατεώνα, είσαι μεγαλύτερος απατεώνας από μένα!».
Για να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, ο Γερμανός αρθογράφος έχει δίκιο – ανεξάρτητα από το αν η Γερμανία μας χρωστά ή δε μας χρωστά χρήματα από τον πόλεμο αν μας πουλά ή όχι αεροπλάνα που πέφτουν και υποβρύχια που γέρνουν ή αν ήξερε ή δεν ήξερε για τους «μαγειρεμένους» αριθμούς που στέλναμε στους εταίρους μας. Ο Γερμανός έχει δίκιο γιατί όποιος προσπαθεί να εξαπατήσει ονομάζεται απατεώνας, κι αν η Ελλάδα εξαπατούσε με πλαστά στοιχεία την Ευρώπη δεν μπορεί να εξαιρεί τον εαυτό της από τον χαρακτηρισμό με το επιχείρημα ότι ο επικριτής της δεν είναι και ο ίδιος καθαρός. Το ότι η Γερμανία είναι βρώμικη δεν αναιρεί το γεγονός ότι για πολλά χρόνια μαγειρεύαμε τα στοιχεία που στέλναμε, άρα ότι είμαστε ΨΕΥΤΕΣ και ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ!
Όποιος δε θέλει να διορθώσει τις λανθασμένες επιλογές βέβαια, αναμφίβολα πρέπει να αντεπιτεθεί και να κατηγορήσει τους επικριτές της Ελλάδας. Γι’ αυτό καταλαβαίνω απόλυτα την οργή του πολιτικού κόσμου και τις αντιδράσεις των Ελλήνων πολιτικών που προχώρησαν μάλιστα σε διάβημα κατά ενός άρθρου που αποκάλεσε τους Έλληνες απατεώνες, όταν όλη η υφήλιος αποκαλεί λ.χ. τα Σκόπια Μακεδονία χωρίς να κουνιέται εδώ πολιτικό φύλλο! Ασφαλώς οι πολιτικοί μου θύμωσαν όταν ο Γερμανός με αποκάλεσε ανεύθυνη ψηφοφόρο, που ανεβάζω στην εξουσία ανθρώπους ψεύτες και κλέφτες, γιατί οι πολιτικοί μου μάλλον τρέμουν μήπως ακούγοντας το Γερμανό, συνειδητοποιήσω επιτέλους ότι η ψήφος μου με γελοιοποιεί στον έξω κόσμο, και στείλω όλους αυτούς τους κυρίους που έχουν μετατρέψει τη Δημοκρατία σε Ολιγαρχική Κομματοκρατία στα σπίτια τους. Οι άνθρωποι λοιπόν που συντηρούν και συντηρούνται από αυτή την πολιτική κατάντια, ήταν λογικό και αναμενόμενο να αντιδράσουν στη γερμανική κριτική, κραυγάζοντας άκομψα επιχειρήματα τα οποία είχαν χρέος να είχαν παρουσιάσει χωρίς κραυγές στο τραπέζι του πολιτικού διαλόγου, πολύ πριν βγει η Αφροδίτη στο εξώφυλλο του γερμανικού περιοδικού.
Για τους υπόλοιπους, για εκείνους που δε θέλουμε να είμαστε χωμένοι στο σαθρό σύστημα και που θέλουμε να αλλάξουμε τους εαυτούς μας και την πατρίδα μας, η Γερμανική κριτική παρά την υπερβολή της, έχει πολλά να προσφέρει. Αν δεν αισθανόμαστε κλέφτες και απατεώνες, θα ήταν καλύτερα να λαμβάναμε σοβαρά υπόψη το άρθρο και να απαιτούσαμε πιο δυναμικά την απομάκρυνση των κλεφτών και των απατεώνων από την πολιτική ζωή του τόπου μας, ως ανθρώπων που δεν μπορούν λόγω έλλειψης ήθους να μιλούν εξ ονόματός μας.
Το πρόβλημα δεν είναι ο «ανθέλληνας» αρθρογράφος στη Γερμανία, αλλά οι Έλληνες που αμαυρώνουν χρόνια τώρα την εικόνα της πατρίδας μας στα μάτια του. Αν μας ενοχλεί η Αφροδίτη που χειρονομεί χυδαία στο εξώφυλλο, θα ήταν καλύτερα να αναλογιστούμε πόσες φορές χειρονομήσαμε εμείς εναντίον της στην καθημερινή ζωή. Θα ήταν καλύτερα να θυμηθούμε πως ένα μεγάλο κομμάτι των σύγχρονων Ελλήνων, είμαστε ένας λαός που τιμά την Αρχαιότητα του σε φιλολογικές συζητήσεις, αλλά που δεν εφαρμόζει τίποτα από αυτήν στην πράξη, έχουμε χάσει επομένως το δικαίωμα να αισθανόμαστε οργή για όσα λένε για μας, όταν δεν αισθανόμαστε ντροπή για όσα εμείς έχουμε κάνει!
Η απάντηση στο άρθρο ενός Γερμανού δημοσιογράφου, δεν είναι ούτε τα διαβήματα ούτε οι διαμαρτυρίες, ούτε το μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων. Η μοναδική απάντηση είναι η ουσιαστική αυτοκριτική και η δραστηριοποίηση των πολιτών (και δεν εννοώ των συνδικαλιστών, μια και μέσα σ’ αυτό το σύστημα ο συνδικαλισμός έχει συχνά λειτουργήσει ως κομματικό εφαλτήριο για πολιτική σταδιοδρομία άρα αποτελεί μέρος του συστήματος που δικαίως στηλιτεύουν οι Ευρωπαίοι). Μοναδική λύση είναι η άμεση βελτίωση μας, γιατί στη Δημοκρατία ο λαός παράγει ηγέτες και όχι οι ηγέτες λαό. Ο Γερμανός τον απατεώνα Έλληνα βλέπει, γι’ αυτόν ομιλεί. Αποτελεί δικαίωμά του να γράφει αυτό που βλέπει και είναι ευθύνη μας να του αποδείξουμε ότι αυτό που βλέπει δεν είναι ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση. Αν μας εξοργίζει η εικόνα που έχει ο κόσμος για μας, είναι καιρός να βγάλουμε τους απατεώνες Έλληνες από τις θέσεις που θα έπρεπε να καταλαμβάνει ο κανόνας και να τους στείλουμε στην ανωνυμία της εξαίρεσης.
Μάρω Σιδέρη
Μισώ τη διευθύντρια, γι’ αυτό… αποβάλλομαι
Αποτελεί τόπο ελεύθερης έκφρασης το δικό σου facebook; Μάλλον όχι. Η μάλλον όχι αν είσαι ανήλικος μαθητής και εκφράζεις την αηδία σου για τον κόσμο των ενηλίκων μέσα σε μια φράση: «μισώ τη διευθύντρια!»
Ένα 14χρονο κορίτσι αποβλήθηκε από το σχολείο της στα Χανιά επειδή – σύμφωνα με τα δημοσιεύματα – φιλοξενούσε στο facebook παρέες μαθητών που εξέφραζαν ( και σίγουρα με έναν διόλου κόσμιο τρόπο) την απέχθεια τους για την διευθύντρια του σχολείου η οποία «έδινε παντού αποβολές».
Αναμφίβολα τα παιδιά θα έπρεπε να μάθουν πώς να συμπεριφέρονται, αναμφίβολα ο σεβασμός είναι κάτι που δυστυχώς οι γονείς δε φροντίζουν να διδάξουν και αναμφίβολα κανένας δεν έχει δικαίωμα να αποδίδει χυδαίους χαρακτηρισμούς στον άλλον. Μήπως όμως και η έλλειψη ελέγχου των εργαζομένων στο δημόσιο, τους έχει κάνει πολύ ευαίσθητους στην κριτική;
Όσοι έχουμε περάσει από το κατώφλι του σχολείου έχουμε ξεστομίσει χαρακτηρισμούς για συγκεκριμένους καθηγητές, και όσο και αν θέλουμε να προσποιηθούμε τους συνετούς ενήλικες, οι χαρακτηρισμοί αυτοί ακόμα κι όταν ήταν απίστευτα άκομψοι, σπάνια ήταν αβάσιμοι. Όλοι μας μισούσαμε έναν καθηγητή άδικο και ειρωνικό κι αν γνώριζαν πολλοί εκπαιδευτικοί πως εκφραζόμαστε γι’ αυτούς στο προαύλιο, θα έπρεπε τα ελληνικά σχολεία όλων των εποχών να είχαν κλείσει, λόγω αποβολής της πλειοψηφίας των μαθητών!
Ασφαλώς το facebook δεν είναι προαύλιο, και σίγουρα η δημοσιοποίηση ενός χαρακτηρισμού θίγει το χαρακτηριζόμενο, γι’ αυτό θα ήταν απόλυτα κατανοητό αν η θιγόμενη εκπαιδευτικός αναζητούσε την προσωπική δικαίωσή της, ενδεχομένως και μέσα από το δρόμο της δικαιοσύνης, με τη λογική ότι για τη συμπεριφορά και την αγωγή ενός παιδιού, κάποιος κηδεμόνας ευθύνεται! Ασφαλώς η θιγμένη διευθύντρια να μην άντεχε να βλέπει την ανήλικη υβριστή της, με την ίδια λογική όμως που και η μαθήτρια δεν αντέχει να βλέπει την αυστηρή διευθύντρια, αυτό όμως δε δικαιολογεί την αποβολή γιατί το σχολείο δεν ανήκει στη διευθύντρια και το παράπτωμα δεν έγινε μέσα στο σχολείο! Πέρα από όλα όμως το περιστατικό αναδεικνύει σημαντικά προβλήματα στην ουσία της σύγχρονης ελληνικής εκπαίδευσης. Ένα παιδί κακό ή αγενές ελέγχεται και τιμωρείται από τον εκπαιδευτικό. Ποιος όμως ελέγχει και κυρίως ποιος τιμωρεί έναν κακό ή αγενή εκπαιδευτικό; Αν πρέπει να αποβληθεί μια μαθήτρια – άμυαλη, απείθαρχη και ανάγωγη- επειδή πολύ κακώς έβρισε τη διευθύντρια, τι πρέπει να συμβεί στον εκπαιδευτικό που μοιράζει αποβολές σε ανήλικους σε εποχές πολύ δύσκολες για να αφήσει κανείς ένα παιδί χωρίς επίβλεψη; Αναμφίβολα ο μαθητής που υβρίζει τον εκπαιδευτικό πρέπει όντως να διδαχθεί το σεβασμό, αλλά μπορεί η αποβολή σήμερα να λειτουργήσει διδακτικά, ή μήπως δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που υποτίθεται πως λύνει; Σε μια κοινωνία στην οποία το μεγαλύτερο ποσοστό των γονιών εργάζεται, πού πηγαίνει ένα παιδί όταν αποβάλλεται από το σχολείο και ποιος το ελέγχει; Τα παιδιά με όλη τους την αγριότητα, (λόγω και της σοβαρής κρίσης στην οικογένεια, η οποία φέρει τεράστια ευθύνη), δεν είναι τρίχες για να πεταχτούν από το σχολικό ζυμάρι με τόση ευκολία, γιατί ο κόσμος στον οποίο θα τρέξουν όταν το σχολείο τους απορρίψει, είναι αγριότερος και πιο επικίνδυνος. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον αν ο εκπαιδευτικός συζητούσε με τον ανήλικο «δράστη» πριν τον πετάξει έξω από τη σχολική κοινότητα, γιατί τελικά ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι να συζητά, ακόμα κι όταν θεωρεί ότι η αξιοπρέπειά του θίγεται. Πολύ περισσότερο σήμερα, όταν καθόσον φαίνεται όλο και περισσότεροι γονείς είναι πολύ απασχολημένοι για να ασχοληθούν με την ανατροφή των παιδιών τους, ο ρόλος του εκπαιδευτικού δεν είναι να διδάξει τους εφήβους τις πρωτεύουσες των ευρωπαϊκών κρατών και τους ατομικούς αριθμούς των στοιχείων, αλλά να διαβάσει κάτω από μια ανάρμοστη συμπεριφορά την ανάγκη του εφήβου να αντιδράσει σε ότι βλέπει γύρω του. Στο κάτω- κάτω, ένας άνθρωπος δε γεννιέται κακός ούτε ανάγωγος, αλλά γίνεται ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει. Ο κόσμος των ενηλίκων δεν είναι ούτε τόσο ευγενικός, ούτε τόσο αξιοπρεπής, ώστε το να ζητάμε από τους εφήβους χαρακτηριστικά που οι ίδιοι δεν τους έχουμε διδάξει με τη συμπεριφορά μας, είναι τουλάχιστο υποκριτικό.
Το σχολείο που αποβάλλει τους απείθαρχους μαθητές είναι ένα σχολείο που δεν επιτελεί το έργο του, γιατί για τον εκπαιδευτικό όσο μαθητής είναι ο πειθαρχημένος, άλλο τόσο μαθητής είναι και ο απείθαρχος, γιατί ο πειθαρχημένος ξέρει, ενώ ο απείθαρχος πρέπει να μάθει και το σχολείο υπάρχει για να διδάξει!
Θα μπορούσε το Υπουργείο να συμπεριλάβει και ψυχολόγους στο σχολικό προσωπικό, για παιδιά σαν τη μαθήτρια που θέλουν να ξεσπάσουν και δεν ξέρουν που και πώς να το κάνουν. Θα έπρεπε να ασχοληθεί περισσότερο με την ψυχή των μαθητών, πριν συμπεριλάβει μέτρα για τον έλεγχο των γνώσεών τους, γιατί ένας κακός μαθητής μπορεί να επιτύχει στη ζωή του, αλλά ένα κακότροπο και προβληματικό παιδί θα γίνει απλά ένας πιο κακότροπος και πιο προβληματικός ενήλικας. Οι δάσκαλοι θα πρέπει να καταλάβουν ότι όταν ένα παιδί πάσχει από γονείς, είναι καθήκον τους να αντικαταστήσουν τη γονική φροντίδα όσο μπορούν, γιατί δυστυχώς κανένας δεν ορκίστηκε όταν έγινε γονιός, άλλα άλλοι ορκίζονται όταν γίνονται δάσκαλοι. Αν η διευθύντρια ζητούσε από τη μαθήτρια να της εξηγήσει, ίσως καταλάβαινε πολλά και ίσως βοηθούσε και το παιδί να καταλάβει. Το σίγουρο είναι όμως ότι θα υπήρχε σχέση, μια σχέση που ακυρώθηκε από ένα παιδί που απλά έβρισε και από έναν ενήλικα που απλά απέβαλλε.
Μάρω Σιδέρη
=====================================================================
Πωλείται ελπίς…
Μελετώντας την κοινωνία του 20ου αιώνα ο αιώνιος έφηβος των ελληνικών γραμμάτων, Αντώνης Σαμαράκης είχε κλείσει την εικόνα της σ’ έναν υπέροχο και θλιμμένο τίτλο: «Ζητείται ελπίς». Πενήντα – πέντε χρόνια αργότερα κι ενώ διανύουμε με φοβισμένα βήματα την «ατρόμητη» 21η χιλιετία, στο παγκόσμιο χωριό που ονομάζεται κόσμος η αναζήτηση της ελπίδας είναι τόσο επιτακτική, που έφτασε να βραβεύει ως γεγονός κάθε ελπίδα πριν αυτή γίνει γεγονός, πριν γίνει καν ελπίδα.
Η αγωνία μας για ειρήνη, συνεργασία, ηρεμία, δικαιοσύνη, τελικά η αγωνία μας για ζωή, μας κάνει να ερωτευόμαστε- ατομικά, πολιτικά, κοινωνικά- όποιον έχει ελπιδοφόρο στιλ, όποιον φαίνεται ή ακούγεται δίκαιος και δυνατός. Ως ένα σημείο αυτό μοιάζει φυσικό, στο βαθμό που η αισιοδοξία αλλά και η αφέλεια είναι ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Αυτό που βιώνουμε όμως με μικρό ή μεγάλο επίπεδο σήμερα δεν είναι ούτε αισιοδοξία, ούτε αφέλεια αλλά κάτι απροσδιόριστο, γιατί η ελπίδα στην οποία στηρίζουμε το μέλλον μας ( αισιόδοξα ή αφελώς) δεν έχει προλάβει να γίνει ελπίδα, αλλά παραμένει και λειτουργεί ως η εικόνα της ελπίδας: Ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα Πρόεδρος των Η.Π.Α. κύριος Ομπάμα, για παράδειγμα, θα μείνει στην ιστορία της ανθρωπότητας ως ο άνθρωπος που τιμήθηκε με το Νόμπελ ειρήνης για προσπάθειες που θα κάνει… Είναι δηλαδή ο πρώτος άνθρωπος που βραβεύτηκε επειδή μοιάζει ελπιδοφόρος! Ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τη συγκεκριμένη επιλογή της Νορβηγικής επιτροπής, αυτή κάτι λέει για τη σύγχρονη αναζήτηση της ελπίδας, αλλά και για το πώς η ελπίδα πωλείται και αγοράζεται με μοναδικό κριτήριο τη βιτρίνα.
Είναι η ταχύτητα με την οποία κινούνται όλα γύρω μας, ή η δική μας κόπωση, αφέλεια ή ανωριμότητα που δεν μας αφήνει να μελετήσουμε τις έννοιες πίσω από τις λέξεις, τις δυνατότητες πίσω από τις προθέσεις και τελικά το δεδομένο πίσω από την προσδοκία; Ή μήπως είναι η απίστευτη επιστήμη της εικόνας, που κυριαρχεί πια παντού, καθορίζει την πιο πολυπληθή κοινωνική συγκέντρωση αλλά και τα κατάβαθα της ατομικής συνείδησης και μετατρέπει το φαίνεσθαι σε ουσία και την ουσία σε φαίνεσθαι; Θαρρώ είναι όλα μαζί σε μια σχέση αντίστοιχη εκείνης της κότας και του αυγού.
Όλα τρέχουν κι εμείς τρέχουμε μαζί τους ακόμα κι όταν στέκουμε τρομαγμένοι, γι’ αυτό ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα θυμίζει Monet: υπέροχα τοπία, πανέμορφες φιγούρες, γοητευτικά χρώματα, αλλά πρόσωπα θολά κι ασαφή. Κι όμως αυτή η ασάφεια μας έχει πείσει ότι ονομάζεται σαφήνεια, γι’ αυτό την πιστεύουμε σαν κάτι απόλυτα πραγματικό κι εναποθέτουμε σ’ αυτήν κάθε ελπίδα.
Δεν ισχυρίζομαι πως ό,τι φαντάζει ελπιδοφόρο, δεν μπορεί και να είναι, αλλά το γεγονός ότι η εν δυνάμει αλήθεια έφτασε να τιμάται σαν εν ενεργεία και ότι η εικόνα μιας πράξης βραβεύεται ως πράξη, δεν μπορεί παρά να προβληματίσει κυρίως για την ποιότητα του έργου που παράγει τελικά το image making για την κοινωνία. Αν για παράδειγμα θυμηθώ ότι ο αντίστοιχος Νομπελίστας του 2008 Μάρτι Αχτισάαρι είχε τιμηθεί συγκεκριμένα «για τις μεσολαβητικές προσπάθειες 30 χρόνων για την επίλυση διεθνών συγκρούσεων σε Ευρώπη και Ασία», η επιλογή του Αμερικανού Προέδρου για το Νόμπελ με την γενικόλογη αιτιολογία περί των «εξαιρετικών προσπαθειών του για να ενδυναμώσει τη διεθνή διπλωματία και τη συνεργασία μεταξύ των λαών» μου δείχνει ότι έχουμε οριστικά περάσει στην εποχή του ελάχιστου, του γενικού και του αόριστου, σε μια εικονική πραγματικότητα, στην οποία η πολιτική, η πνευματική κίνηση, ο πολιτισμός και οι αξίες, θυμίζουν τις δικές μας παιδικές υπερβολές: «όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω πρόεδρος, πυροσβέστης και ποδοσφαιριστής!»
Όταν τα πλήθη μαγεύονται αφελώς από την εικόνα και ασχολούνται μόνο μ’ αυτή, τότε δημιουργούνται υπερφίαλες, ανόητες κοινωνίες, ανίκανες να καταλάβουν τα πραγματικά προβλήματα του εδώ και του τώρα. Όταν όμως στην ανοησία τους παρασύρουν και τους ταγούς, τότε πλήττονται σοβαρά σημαντικές αξίες και ιδανικά: Ξαφνικά ο αγώνας για την ειρήνη περιορίζεται σε γενικόλογες εξαγγελίες και φωτεινά χαμόγελα κι ο ανθρωπισμός δεν υπηρετείται τόσο από τον αγώνα των ανά τον κόσμο αφανών εθελοντών στης διπλανής ή μακρινής μας πόρτας, όσο από τη μανία των απανταχού σταρ να υιοθετούν παιδάκια από όλες τις φυλές του πλανήτη και να τα περιφέρουν μπροστά τις κάμερες ως ένα απαραίτητο αξεσουάρ που προσθέτει ένα touch φιλανθρωπίας στην αψεγάδιαστη εικόνα τους. Ενδεχομένως και σ’ αυτές τις κινήσεις, το κίνητρο να είναι η αγάπη προς τον άνθρωπο. Η προσήλωση της παγκόσμιας προσοχής στους σταρ της πολιτικής και της τέχνης ωστόσο, σε βάρος άλλων εξίσου – ή περισσότερο- σημαντικών προσπαθειών, καταδικάζει την ίδια την αξία της προσφοράς στο επίπεδο της μόδας και τότε και η ελπίδα γίνεται προϊόν.
Το ερώτημα είναι γιατί όλοι εμείς, τα μέλη αυτής της μεγάλης παγκόσμιας ανώνυμης οικογένειας που ονομάζεται «κοινή γνώμη», είμαστε τόσο κουρασμένοι για να παλέψουμε για την ελπίδα, ώστε να προτιμούμε να την αγοράσουμε, ή τόσο απαίδευτοι να την αναζητήσουμε, ώστε να ταυτίζουμε κάθε όμορφη εικόνα της με την πραγματική της αξία. Ξαφνικά ο τίτλος του Σαμαράκη «ζητείται ελπίς» δεν φαντάζει τόσο θλιμμένος, γιατί η διαπίστωση ότι «πωλείται ελπίς» είναι πιο θλιβερή. Τουλάχιστο εκείνος ο τίτλος έκρυβε μια δύναμη, μια ενεργητική διάθεση, την άρνησή μας να καταθέσουμε τα όπλα. Δεν ξέρω αν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Υποπτεύομαι όμως ότι πεθαίνει όταν δεν την αναζητούμε όταν δεν παλεύουμε γι’ αυτήν, και κακά τα ψέματα: Σ’ όλη την πορεία της η ανθρωπότητα πάλευε μέχρι τέλους για ότι δεν μπορούσε να αγοράσει. Αν επομένως σήμερα η ελπίδα πωλείται κι αν εμείς την αγοράζουμε, τότε δεν παλεύουμε γι’ αυτήν και τότε αλίμονο, το τέλος της δεν είναι μακριά…
Μάρω Σιδέρη
=================================================================================================================
28 Φεβρουαρίου 2010
Στην Ελλάδα, μαζί με τα άλλα καταναλωτικά αγαθά, μάθαμε να αγοράζουμε και «χρόνο». Ηδη μπήκαμε σε αυτό που λέμε «περιορισμένη κυριαρχία». Απαράδεκτες καθυστερήσεις για να λάβουμε μέτρα.
Ο νέος δανεισμός αφορά μόνο τόκους παλαιότερων δανείων, και αποτελεί μόνο προσωρινή λύση , χωρίς να λύνει χρόνια προβλήματα, που κρύβουμε πάντα κάτω από το χαλί.
Τα πράγματα έχουν αφεθεί στη τύχη τους.
Προβλήματα δεκαετιών που δημιούργησαν οι πολιτικοί μας με τη προχειρότητα της διακυβέρνησης της χώρας, τις προμήθειες, τις μίζες, τα λαδώματα και ρουσφέτια.
Ζούμε ένα εφιαλτικό σενάριο, επιταχύνεται η κατάσταση ώστε να οδηγηθούμε τελικά στο οικονομικό αδιέξοδο. Παράλληλα καθυστερεί η ασφαλιστική μεταρρύθμιση ώστε να εξυγιανθεί οικονομικά το ασφαλιστικό μας σύστημα. Οι επιτηρητές μας ζητούν καθημερινά τη λήψη ολοένα και περισσότερων μέτρων, ανάλογα με τη δημιουργική λογιστική (παραποίηση στων επίσημων στατιστικών οικονομικών στοιχείων) και τα τερτίπια του παρελθόντος που καθημερινά έρχονται στο φώς της δημοσιότητας.
Στις ευρωπαικές χώρες η χρηματοπιστωτική κρίση τις οδήγησε στην δημοσιονομική κρίση, ενώ στην Ελλάδα η δημοσιονομική κρίση μας οδήγησε τελικά στην χρηματοπιστωτική κρίση.
Απουσιάζει παντελώς η κοινοτική αλληλεγγύη (κάτω από τις οδηγίες του Ευρωπαικού Συμβουλίου και του Εcofin ) και οποιαδήποτε γενικώτερη Κοινοτική στήριξη.
Δε μπορούμε να πείσουμε τους Ευρωπαίους για τη δυνατότητα ρύθμισης του χρέους μας. Η αύξηση του ΦΠΑ, ο 14ος μισθός, η περικοπή δημόσιων δαπανών και οι απολύσεις, τελικά δεν θα είναι παρά μόνο η αρχή του έργου, για τα επόμενα χρόνια που έρχονται.
Αυτή η αδυναμία του Ελληνικού Κράτους να δανειστεί από το εξωτερικό, είναι ευνόητο ότι μεταφέρει τα προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας, δημιουργώντας αλυσιδωτά προβλήματα, στη κατανάλωση, στην αγορά και το κυριώτερο στις Ελληνικές Τράπεζες οι οποίες σταμάτησαν από τις αρχές του 2010 να δανείζουν η μία την άλλη (φόβος ρευστότητας και επιβίωσης αναμεταξύ τους).Οι ελλην επιχειρήσεις ζούν την ύφεση, και την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους τους με τις τράπεζες με επώδυνα νέα επιτόκια ανα-δανεισμού.
Το Κράτος τώρα έχει άμεσο στόχο και προτεραιότητα να σώσει τα δικά του Ομόλογα και όχι τις επιχειρήσεις (τους μετόχους και εργαζόμενους).
Κανένας βιομήχανος δεν σκέφτεται να επενδύσει και να αναλάβει ρίσκο, διότι γνωρίζει ότι το κέρδος του θα φορολογηθεί με υψηλότερο συντελεστή.
Βιομηχανία-ναυτιλία-τουρισμός, εξ αιτίας αυτής της αναταραχής, χρηματοδοτούνται με το σταγονόμετρο.
Οι τράπεζες σήμερα είναι συντηρητικές στις χορηγήσεις νέων δανείων και παρακολουθούν από κοντά τις δανειακές τους απαιτήσεις (οφειλές παλαιών πελατών), ενώ βασικά είναι πηγές δανειοδότησης του δημόσιου χρέους .
Τα Ταμεία του Δημοσίου ήδη ευρίσκονται στο κόκκινο και παρουσιάζουν εκρηκτικά ελλείμματα. Προχτές έσκασε νέο κανόνι στην ασφαλιστική αγορά , με την ανάκληση της άδειας λειτουργίας της Commercial Value, με 450.000 ασφαλισμένους και 250 άνεργους.
Οδηγούμαστε σαν χώρα σε εφιαλτικά σενάρια, παίρνουμε επώδυνα μέτρα –κυρίως για τους πολίτες που δεν φταίνε «απόλυτα» για τη σημερινή οικον κατάσταση της χώρας μας- και παραμένει η δυσκολία μας για δανεισμό ακόμα και με ληστρικά επιτόκια (γράφω «απόλυτα» διότι μαζί με τους συνδικαλιστές-πολιτικούς , επιμερίζονται των ευθυνών τους και το κυριώτερο σα λαός δεν μάθαμε ποτέ να έχουμε «ατομική ευθύνη», μεγαλώσαμε λέγοντας πάντα ότι «η ευθύνη είναι Κρατική» και τα περιμέναμε όλα από το Κράτος Πρόνοιας, δεν υπήρξε ποτέ «ατομική ευθύνη», η χώρα του «δε βαριέσαι μωρέ, άσε θα το λύσουν οι επόμενοι (Το Κράτος Πρόνοιας τώρα δυστυχώς μας τέλειωσε και γίνεται αναδιανομή της χασούρας και των … δανεικών).
Τελικά φοβάμαι ότι πρέπει να παγώσουν τα πάντα.
-Η Γερμανία, πρακτικά μας στέλνει στην αγκαλιά του ΔΝΤ.
Ο πλούσιος Βορράς δεν θέλει να βοηθήσει το φτωχό Νότο (κυρίως εξαιτίας της μεγάλης παραοικονομίας που επικρατεί στη Μεσόγειο).
Οι χώρες Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα παρουσιάζουν υψηλά ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών (το 2009 ξεπέρασαν τα 100 δις € λόγω της υπερκατανάλωσης κυρίως Γερμανικών προιόντων).Τώρα η Γερμανία χαίρεται για το πλεόνασμα και την ανάπτυξή της. Ανάπτυξη που οφείλεται στη κατανάλωση του Νότου και με τις παρούσες οικον συνθήκες κρίσης θα παγώσει.
-Οσον αφορά το «αναγκαστικό κατοχικό δάνειο» που οι Ναζί πήραν στις 14 Μαρτίου 1942, από τη Τράπεζα της Ελλάδος (ύψους 38 εκατομ λιρών)ώστε να ενισχυθεί τότε ο Ρόμελ στην Αφρική, σημειώνουμε ότι για πρώτη φορά ετέθη θέμα επιστροφής του δανείου, το Δεκέμβριο 1945 από το καθηγητή Ιωάννη Σμπαρούνη (μέλος της αντιπροσωπείας, στη διάσκεψη του Παρισιού).
Στις 18 Απριλίου 1991, ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Αντ.Σαμαράς , έθεσε προφορικό ερώτημα επιστροφής του δανείου στον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας Γκένσερ, στη διάρκεια συνομιλιών στην Αθήνα (παίρνοντας αρνητική απάντηση).
Αργότερα το 1964 επί κυβερνήσεως Γεωργ.Παπανδρέου , ο υπουργός Συντονισμού Ανδρ. Παπανδρέου στη Βόννη ξαναθέτει το πρόβλημα των Γερμανικών αποζημιώσεων, και της επιστροφής του κατοχικού δανείου στο καγκελάριο Λούντβιχ Ερχαρντ (ο οποίος τότε δήλωσε ότι θα επιστραφεί το δάνειο, μόλις γίνει η ενοποίηση της Ανατολ και Δυτικής Γερμανίας).
Το Νοέμβριο 1995 ο Ανδρ.Παπανδρέου επίσημα έστειλε γραπτή ανακοίνωση, δια του Καρ Παπούλια (τότε Υπ.Εξωτερικών) στον Χέλμουτ Κόλ , ο οποίος την απέρριψε.
Από τότε οι Κων.Μητσοτάκης, Κων Σημίτης και Κ.Καραμανλής δεν ασχολήθηκαν ποτέ ξανά με το θέμα (προφανώς για ευνόητους λόγους και δεσμούς με τη Γερμανία).
Προχτές ο Γεώργ.Παπανδρέου στη Βουλή, επεσήμανε ότι είναι υπαρκτή η απαίτηση επιστροφής του κατοχικού δανείου.Επίσης ο Πάγκαλος,έκανε αναφορά για την οφειλόμενη επιστροφή του δανείου, σε συνέντευξη στο BBC.
Η Χάγη και το Ευρωπαικό Δικαστήριο, πάντα υπάρχουν , αλλά πρέπει πρώτα να πέσουν οι τόνοι και να σταθεροποιηθεί η σημερινή κατάσταση.
Αλλωστε μόλις καθορίστηκε η επίσκεψη του Παπανδρέου στον Ομπάμα (9 Μαρτίου), η Μέρκελ έσπευσε να κλείσει ραντεβού στο Βερολίνο στις 5 Μαρτίου. Μεθαύριο έρχεται στην Αθήνα ο Ευρωπαίος επίτροπος Ρέν και
σε λίγες ώρες, όλοι θα γνωρίζουμε τις τελικές αποφάσεις της κυβέρνησης για την Ελληνική οικονομία (στήριξη από την ΕΕ ή από το ΔΝΤ).
Πρόσφατα τοποθετήθηκε ο καθηγητής Παναγ Ρουμελιώτης (πρώην Υπ Εθν.Οικονομίας) στο ΔΝΤ, σαν εκπρόσωπος της Ελλάδας.Ο Ρουμελιώτης έχει φιλικές σχέσεις με το σημερινό επικεφαλής του ΔΝΤ Στρός-Κάν (που έχει βλέψεις για τη προεδρία της Γαλλίας, μελλοντικός αντίπαλος του Σαρκοζί).
Η ιδέα του ΔΝΤ , δεν ενθουσιάζει κανένα, αλλά δυστυχώς νομίζω ότι πλέον έχει ωριμάσει σε όλους !
-Οσον αφορά την Αμερικανική Τράπεζα Goldman Sachs (ιδρύθηκε στην Αμερική, το 1869 από τους δύο Γερμανο-εβραίους μετανάστες Goldman και Sachs), όλοι πλέον γνωρίζουν ότι έχει πλοκάμια και ελέγχει ολόκληρο τον κόσμο (και την Ευρώπη), υπήρξε σύμβουλος όλων των Ελλην. κυβερνήσεων επί σειρά ετών (1998 για την ένταξη στην ΟΝΕ, 2005-2009 για διάφορα δομημένα προιόντα κάλυψης του πραγματικού χρέους), πρωταγωνίστησε στις φούσκες των στεγαστικών δανείων στην Αμερική, δημιούργησε τα τοξικά δάνεια, έχει ανθρώπους της σε όλες τις κυβερνήσεις της Ευρώπης – Αμερικής, κερδοσκόπησε στο κράχ του 1929, εισέπραξε τεράστιες προμήθειες για τη παροχή υπηρεσιών στις ελλην κυβερνήσεις και στο τέλος κερδίζει επιπλέον από τη χρεοκοπία των πελατών της. Σήμερα υποβαθμίζει τη πιστοληπτική μας ικανότητα (ενώ σα σύμβουλος γνωρίζει τη πραγματική κατάσταση) και εξακολουθεί να βγάζει περαιτέρω κέρδη από τους πελάτες της.
Το συμπέρασμα είναι ότι τίποτα δε κρύβεται κάτω από το χαλί.
Επρεπε να πάρουμε μέτρα από τα τέλη Νοεμβρίου 2009, ώστε να αποφευχθεί το οικονομικό αδιέξοδο και τα χειρότερα που έρχονται σύντομα. Οι Ελληνες οδηγούνται στην εξαθλίωση, στη φτώχεια και ανεργία, πληρώνοντας ακριβά τα λάθη του υπερδανεισμού.
Δεν μπορεί πλέον να ονειρευτεί τη μισθολογική Ευρωπαική σύγκλιση, περνά στην μετά ΟΝΕ εποχή και ξεχνά για τα επόμενα 7-10 χρόνια τη πλαστή διαβίωση που έκανε τα τελευταία χρόνια.
Το παιγνίδι πήρε τέλος.
Ζούμε την οικον αποσταθεροποίηση και λιτότητα διαρκείας , τα νοικοκυριά πλέον δε μπορούν να προγραμματίσουν τίποτε απολύτως (είναι αβέβαιο το τι τους περιμένει).
Πληρώνουμε τη μόνιμη ανικανότητα των πολιτικών μας, τα Greek statistics, θα κουβαλάμε μόνιμα πλέον τη ρετσινιά των «τεμπέληδων και απατεώνων της Ευρώπης» και το νταβατζιλίκι των δανειστών μας.
Νυχτερικά κέντρα , καφετέριες με αραχτούς – χαλαρούς νεοέλληνες (από το πρωί σαν τους Μεξικάνους) , αμάξια και σπίτια πολυτελείας (με δανεικό υψηλότοκο χρήμα).
Τελικά όλα ήταν …ένα ψεύτικο όνειρο που τέλειωσε !
Το μεγάλο ερώτημα είναι αν τελικά θα επιβιώσουν η Γερμανία και οι εκτός ΟΝΕ (Αγγλία-Σουηδία), αν έχει πλέον μέλλον η ΕΕ ή πρέπει να αναθεωρηθεί η Συνθήκη του Μάαστριχ ?
*Θαν.Παπαχαραλάμπους Διπλ.Πολιτικός Μηχανικός (27.2.2010)
18 Μαρτίου 2009
του Γ.Ε. Πιά
Είναι γνωστό ότι ο πρόεδρος Γιώργος δεν διαθέτει τη ρητορική δεινότητα των προκατόχων της οικογενείας του. Του λείπει κάτι και ολόκληρο επιτελείο προσπαθεί να το επιδιορθώσει! Ρητορικές ικανότητες δεν είχαν ούτε ο Έβερτ, ούτε ο Σημίτης. Στην περίπτωση όμως του Γιώργου φαίνεται ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Θα ήθελα να του προτείνω μερικά απλά πράγματα αλλά αυτό είναι δουλειά των συμβούλων του που πληρώνονται πολύ καλά για την βελτίωση της εικόνας του. Ολόκληρο το ταμείο τίναξαν οι συμβουλάτορες και δε νομίζω ότι μετεβλήθησαν και πολύ οι εντυπώσεις.
Το πρόβλημα του Γιώργου εντοπίζεται κυρίως στις «δύσκολες» λέξεις, εκεί που ο παππούς του ήταν πράγματι εκπληκτικός και πειστικός. Η ρητορική ικανότητα όμως δεν κληρονομείται. Άρα ο πρόεδρος πρέπει να περιορίσει το παιχνίδι της δημαγωγίας στις εύκολες λέξεις και τις πιασάρικες ποπ εκφράσεις. Είναι ολοφάνερο ότι ο μέγας φόβος που διαπερνά τους παρατρεχάμενους είναι η στιγμή που θα έρθει η ώρα της σύγκρισης με το λόγο του παππού και του πατέρα. Καλύτερα να το ξεχάσουν και να παραδεχθούν ότι δεν μπορούν να φτάσουν το ρητορικό επίπεδο του οικογενειακού παρελθόντος. Αγχώνοντάς τον κάνει περισσότερα σφάλματα και αποκτά λεκτικές εμμονές που έχουν ως αποτέλεσμα κάκιστες εντυπώσεις. Και καταλαβαίνω πολύ καλά ότι όλος ο σχεδιασμός τους αφορά την τέχνη των εντυπώσεων. Φαίνεται ότι στη ρητορική πλειοδοσίας και ψευδολογίας τα πάει πολύ καλά. Εκεί που χάνει τη μπάλα είναι στη λεκτική επαλήθευση των λόγων του και στην απαιτούμενη συναισθηματική φόρτιση για να φαίνεται αληθοφανής. Είναι πλέον αναμενόμενο να ακούμε λάθη όταν μιλά ο ΓΑΠ και τελικά αυτό προκαλεί μια συμπάθεια. Οι υπερβολές όμως οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στην πίεση που δέχεται από τους συμβούλους. Αυτοί του έχουν δημιουργήσει τεράστιο άγχος που αυξάνουν τις δυσκολίες στην εκφορά του άνευρου λόγου του και προκαλούν την αίσθηση ότι ο πρόεδρος δεν εμπιστεύεται καθόλου αυτά που λέει. Μόνο κάποιοι σκληροπυρηνικοί υπηρέτες του «πανελλήνιου σοσιαλισμού» πιστεύουν ακράδαντα ότι ο «εν δυνάμει» περιβάλλεται από τη δόξα του λαμπρού οικογενειακού παρελθόντος και διαθέτει ιδέες που μόνο αυτός και το Πασόκ μπορούν να πραγματοποιήσουν!Στους τελευταίους λόγους του σταθερά απαιτεί να φύγει ο Καραμανλής για να «περάσει η Ελλάδα». Ο συγγραφέας αυτού του τσιτάτου προσφέρει κάκιστες υπηρεσίες στον πρόεδρο. Τέτοιες εκφράσεις αφήνουν υπόνοιες μεγαλοϊδεατισμού και ψυχασθενικής αυτοταύτισης. Δε νομίζω όμως ότι το σκέφτηκε μόνος του. Κάποιος το επέβαλε στις λεκτικές ακροβασίες του προσπαθώντας να δημιουργήσει εύκολα και πιασάρικα τσιτάτα. Αποτελεί ιστορική υπερβολή να θεωρείς τον εαυτό σου, το κόμμα σου ή τον κύκλο σου, Ελλάδα και όλοι οι άλλοι να «κάμουν τόπο». Ποιος είσαι ο Ναπολέων; Η Ελλάδα δεν είναι οικογενειακή υπόθεση. Υποψιάζομαι ότι το οικογενειακό του παρελθόν τον οδηγεί να ταυτίζεται με την ιστορία της Ελλάδας. Δε γίνεται όμως η ιστορία μας να ταυτίζεται με ένα "τζάκι". Μπορεί οι εκδηλώσεις λατρείας των σκληροπυρηνικών οπαδών να εξάπτουν τη φαντασία του κομματικού επιτελείου αλλά θα έπρεπε να ξέρουν ότι η Ελληνική ιστορία δεν κληρονομείται στην τρίτη γενιά μιας οποιασδήποτε πολιτικής οικογένειας, ούτε σε καμιά κλίκα εξουσίας. Ποιοι ειδικοί λόγοι συντρέχουν να ταυτίζουν τον πρόεδρο με την ιστορία της Ελλάδας; Να τους εξηγήσουν για να δείξουμε και εδώ κατανόηση.Λεπτομέρεια :όταν θυμώνει ο Γ. Παπανδρέου είναι φανερό ότι κάποιος έχει γράψει στο περιθώριο του λόγου: «εδώ θυμώνεις». Είναι τόσο ψεύτικος αυτός ο θυμός που ταιριάζει περισσότερο σε παράσταση και σκηνοθετικές οδηγίες παρά σε πραγματική συναισθηματική φόρτιση οργής…. Δεν είναι μόνο αυτή η γελοία έκφραση στην οποία προσπαθεί ο ΓΑΠ να δώσει έμφαση-ματαίως όμως!- είναι και το άλλο που είπε: Οτι δηλ. όταν έρθει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία θα πληρώσουν οι ευνοημένοι της πενταετίας της διακυβέρνησης της ΝΔ. Δηλ. αν καταλαβαίνω ορθώς, θα καταργήσει το νόμο για τα πανωτόκια και θα συλλάβει όσους καημένους Έλληνες τον χρησιμοποίησαν έναντι των τοκογλυφικών μεθόδων των τραπεζών. ΄Η στο θέμα εξίσωσης των εργασιακών σχέσεων ανδρών-γυναικών (έχει περάσει στο ασφαλιστικό αλλά κανείς δεν το πρόβαλε -ούτε οι επικοινωνιολόγοι της ΝΔ) με το οποίο θα προσμετρούνται τα χρόνια της μητρότητας στην υπηρεσία σε αναλογία με τα χρόνια του στρατού που ισχύει για τους άνδρες, θα τον καταργήσει κι αυτόν. ΄Η ακόμη στο θέμα της μείωσης της θητείας σε 9 μήνες για τους στρατεύσιμους νέους, τον οποίο άμα έρθει στην εξουσία ο Γιωργάκης ο Πορφυρογέννητος θα τον καταργήσει και θα πηγαίνει ο νέος στον στρατό για 24 μήνες. Και άλλα πολλά. Δηλαδή, αυτό το κόμμα δεν θα έρθει για να χτίσει πάνω εκεί που θα αφήσει το κτίσμα η ΝΔ αλλά θα γκρεμίσει. Κι αυτή είναι η μόνη του έγνοια. Οχι η κρίση ή ο απλός Έλληνας. Εγνοια του είναι πώς θα εκδικηθεί για τα χαμένα χρόνια εξουσίας και θα θησαυρίσει για τα επόμενα 100 χρόνια. Εστω κι αν έλθει ως παρένθεση.... Ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Γιώργος είναι ότι μεταφράζει από τη μητρική του γλώσσα Αγγλικά στα ελληνικά. Γι' αυτό κατά καιρούς εμφανίζονται τέτοιες υπερβολές στις ομιλίες του και εμείς αναγκαζόμαστε να υποθέτουμε ότι μάλλον εννοεί αυτό και όχι κάτι άλλο. Πολιτική όμως κατά προσέγγιση, δε γίνεται. …..που είσαι Μαλβίνα να δεις το Γιωργάκη σου $$$$$$ Το αστείο σε όλα αυτά που λέει ο Γιωργάκης είναι ότι μάλλον τα πιστεύει ο ίδιος αλλά δεν είναι πιστευτός προς τα έξω. Μπάχαλο δηλαδή που θα το βρει μπροστά του. Το δύσκολο για το ΓΑΠ δεν είναι να συγκριθεί με τους προγόνους του. Το δύσκολο είναι να συγκριθεί με τη ρητορική δεινότητα Καραμανλή. Γι' αυτό και τα πασοκοκάναλα δείχνουν μόνο αποκομμένες φράσεις απ' τις συζητήσεις στη Βουλή, γι' αυτό και σε προεκλογικές περιόδους φοβούνται πως τα ντιμπέιτ θα είναι καταστροφικά για τον ΓΑΠ. Και να μου το θυμηθείτε για τις ευρωεκλογές ο Καραμανλής θα ζητήσει ντιμπέιτ για ευρωπαϊκά θέματα κι ο ΓΑΠ θα κάνει τα πάντα για να το αποφύγει. Προσωπικά νομίζω ότι ο Γιωργάκης δεν πιστεύει καθόλου αυτά που του γράφουν, ούτε έχει την ικανότητα να τα αποδώσει με κάποιο θεατρινισμό. Γι' αυτό έχει αποτύχει η προσωπική του εικόνα επικοινωνιακά και τα κανάλια επιλέγουν τις όσο το δυνατόν μικρότερης επικοινωνιακής απώλειας εικόνες. Ο Γιωργάκης δεν έχει καμιά σχέση με την επικοινωνιακή γοητεία του πατέρα του και το μόνο που τον κρατά είναι το τζάκι και το βαρύ όνομα.Έχει πράγματι μεγάλο πρόβλημα συγκρινόμενος με την ισχυρότερη προσωπική εικόνα Καραμανλή.
...Ζήτησε ο κύριος Παπανδρέου δημοσίως από τους πολίτες να τον κρίνουν με βάση όσα έχει κάνει ως Υπουργός Παιδείας, ως Υπουργός Εξωτερικών και γενικότερα σύμφωνα με τα πεπραγμένα του στον δημόσιο βίο, ως μέλος των κυβερνήσεων του πατέρα του και του Σημίτη. Το αυτονόητο δηλαδή, περίφημα.Φυσικά και σε αυτή τη βάση τον κρίνουμε! Για τους χορούς που έριχνε με τον Ισμαήλ Τζεμ υπό αμερικανικές εντολές. Για τις προτάσεις περί καλλιέργειας κάνναβης στα μπαλκόνια μας. Για το μεγαλόπνοο σχέδιο περί ανασφάλιστης εργασίας των νέων. Για τις επιλογές συνεργατών τύπου Ματσούκα και Καραχασάν. Για τη μουγκαμάρα στην προδοσία του Οτσαλάν. Για τη μουγκαμάρα στη ληστεία του Χρηματιστηρίου. Για τη συμφωνία στο σχέδιο Ανάν που θα έριχνε την Κύπρο στην αγκαλιά της Τουρκίας για πάντα.Για τη μουγκαμάρα στο πλιάτσικο στα χρόνια του Σημίτη. Για το ότι παρακαλούσε τους σκοπιανούς να δεχθούν το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας-Σκόπια» (που ευτυχώς δεν δέχθηκαν), όπως αποκάλυψε πέρυσι ο Πάγκαλος.Για τη μουγκαμάρα στην αποδεδειγμένη χρηματοδότηση της «Siemens» στο πασόκ. Για την εικοσαετή φιλία του με το Βαλιανάτο που δήλωνε στις τηλεοράσεις ότι τα Σκόπια πρέπει να τα λέμε Μακεδονία.Και βεβαίως, για τις τούμπες με το ποδήλατο και τόσα άλλα σπαρταριστά επεισόδια και ατέλειωτα σαρδάμ. Για όλα αυτά κρίνουν οι πολίτες τον αξιότιμο κύριο Παπανδρέου.Όχι όλοι βέβαια, μόνο όσοι δεν έχουν θολωμένο το μυαλό, επειδή το παιδί τους το διόρισε ο πατέρας του στο δημόσιο. Οι υπόλοιποι πολίτες δεν θα αφήσουμε να μας ποδηγετήσουν οι αμερικανοί και οι καναλάρχες που προτιμούν ένα άβουλο και άχρωμο πρωθυπουργό, ακριβώς επειδή είναι του χεριού τους.
Από τότε που πήγε στην αντιπολίτευση, τον έχουμε δει να σκουπίζει σε συνέδριο, να κλαίει με φόντο τα καμένα δέντρα της Ηλείας και πρόσφατα να ... κλαίει στο λιμάνι του Πειραιά.Σύμφωνα με πολύ έγκυρες πηγές, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εθεάθη επίσης να δακρύζει στα γραφεία του κόμματος, μετά από μακρόσυρτη και οσμίζουσα «κλ…» του Ευάγγελου Βενιζέλου.Μάλλον οι αμερικάνοι σύμβουλοι τον έχουν δασκαλέψει ότι οι Έλληνες τσιμπάνε σε τέτοιους ανόητους θεατρινισμούς.
Καλά κρασιά παιδιά! Με τέτοιους «ηγέτες» θα γίνουμε ξανά -μανά γιουσουφάκια….Ο νοών νοείτω….
=================================================
βασικά στοιχεία κοινωνικής συμβίωσης
του Νίκου Γ. Παφύλα
Επίτιμου Προέδρου
του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου
του Εφετείου Πατρών.
Ο Θεός (Δίας) με τον Ερμή δώρισε στους ανθρώπους δυο από τα βασικότερα αγαθά της ζωής. Την αιδώ και την δικαιοσύνη, αναγκαία για να απομακρυνθεί από τους ανθρώπους η αλληλοεξόντωσή τους. Η αιδώς ισχυρός φραγμός στην αισχύνη και την αυθάδεια, που υπονομεύουν την ηρεμία και την γαλήνη και η δικαιοσύνη στέρεο βάθρο και πηγή της κοινωνικής ευταξίας και προκοπής. Ο Όμηρος ορίζει την αιδώ ως «ηθικό φραγμό κατά παντός αισχρού λογισμού». Δηλαδή ως ηθικό δισταγμό προς την εκτροπή, την διάπραξη του κακού, την πραγμάτωση του εγκλήματος.
Ο Αριστοτέλης διδάσκει ότι «η ηθική συστολή είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανθρώπου από το κτήνος, το οποίο ουδέποτε αισχύνεται».
Η σημασία της αιδούς έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο παιδευτικό σύστημα της κλασσικής Ελλάδας, αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο στην μετεώριση του Ελληνικού πνευματικού πολιτισμού, που υπήρξε πνευματικός φόρος την γήινης ανθρώπινης παρουσίας. Ο Σόλων στην νομοθεσία του, κρηπίδωμα της Αθηναϊκής ευτυχίας και πνευματικής ακμής, εισήγαγε τον θεσμό των «γυναικόκοσμων», που ήταν όργανα διορισμένα από την πολιτεία, με αποστολή και αρμοδιότητες την επιτήρηση των αναιδώς ενδεδυμένων γυναικών. Καμιά σύγκριση με την σημερινή ασύδοτη και ξέφρενη φαντασία των σχεδιαστών μόδας, που δεν συναντά κανένα ηθικό φραγμό στην αχαλίνωτη επιδίωξη επίτευξης του άκρατου αισθησιασμού, που ξεπερνά τα σύνορα του μέτρου, που αποτελεί τον χρυσό κανόνα της ζωής.
Το αίσθημα της αιδούς μεταβλήθηκε σε ασάλευτο βάθρο μόρφωσης του πολίτη κατά την κλασσική εποχή. Ο Ισοκράτης αναφωνούσε: «Η αιδώς είναι ο συνεκτικός αρμός των θεμελίων του Κράτους». Η διαπίστωση είναι ότι αυτή η διαχρονική αλήθεια σε τίποτε δεν ζημιώνει την σημερινή προοδευτικότητα και Δημοκρατικότητα. Αντίθετα οι αξίες αυτές συνδεόμενες αδιάσπαστα με την αιδώ και την δικαιοσύνη συμπορεύονται άριστα. Η προοδευτικότητα και η δημοκρατικότητα δεν χρειάζονται αισχρότητα και βαρβαρότητα, έχουν ανάγκη από αρετή και τόλμη. Τόλμη για το γκρέμισμα του φθαρμένου, του σάπιου. Σωφροσύνη για τον οραματισμό του καινούργιου. Αρετή για την λειτουργικότητα του νέου κοινωνικού οικοδομήματος, που θα θεραπεύει τις πραγματικές ανάγκες του κοινωνικού συνόλου.
Η επίτευξη τέτοιων στόχων απαιτεί νηφαλιότητα, γνώση, σχεδιασμό και άοκνη εργασία. Δεν πραγματώνονται με ανέξοδα συνθήματα. Ούτε με το κράτος της οργής, που οδηγεί στην αλόγιστη καταστροφή. Ο μέγιστος τραγικός της αρχαιότητας, ο Σοφοκλής κραυγάζει: «Η οργή είναι ο βασιλεύς των παθών». Ο Πυθαγόρας συμπληρώνει: «εν οργή μηδέν λέγειν, ουδέν πράττειν». Κατά συνέπεια οι πράξεις της οργής δεν είναι δυνατόν να είναι ευεργετικές για τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου. Η σύγκρουση είναι απαραίτητη όταν στοχεύει στην κατεδάφιση μιας νοσηρής κατάστασης, αλλά και τότε πρέπει και έχει σχεδιασθεί η ανώδυνη αντικατάστασή της με μια νέα περισσότερο θελκτική και λειτουργική και με τις μικρότερες υλικές και ανθρώπινες απώλειες. Η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα από επαναστάσεις, που επεκράτησαν και δημιούργησαν δικαιϊκή τάξη και αντί να οδηγήσουν την κοινωνία στην πρόοδο, την ευτυχία και την προκοπή, την ώθησαν στην μιζέρια, την ανελευθερία και την πνευματική αποτελμάτωση. Πολλές προσπάθειες είχαν αφετηρία αγνές προθέσεις, αλλά οι ανθρώπινες αδυναμίες, που είναι σύμφυτες την ανθρώπινη ψυχή, αν αυτή δεν την κοσμεί ο άσβεστος πόθος για την απόκτηση της αρετής, τους οδήγησαν στην εκτροπή από τον αρχικό στόχο. Πολλές φορές από τον αγώνα για την ελευθερία ξεπήδησαν ακραίες μορφές καταπίεσης, που για νομιμοποιηθούν επικαλέστηκαν την επαναστατική τους προέλευση.
Η δικαιοσύνη είναι η μόνη αγαθοποιός και άφθαρτη δύναμη της πολιτείας. Με την ευεργετική της δύναμη οι πολίτες αποβαίνουν ευτυχείς «η δικαιοσύνη δημιουργεί ομόνοια στις πόλεις» διακηρύσσει ο Πλάτων, και συνεχίζει «η ορθή διαπαιδαγώγηση των πολιτών και ο ενάρετος βίος των αρχόντων αποκαλύπτεται στην αρμονία των λόγων και των έργων». Η διαχρονική ευεργετική επίδραση της δικαιοσύνης στην ευτυχία της κοινωνικής συμβίωσης έχει εξυμνηθεί από φιλοσόφους, ποιητές και πολιτικούς στην διαδρομή του ιστορικού χρόνου. Ο Αδαμάντιος Κοραής, στην προσπάθειά του διαμόρφωσης ευνοϊκών συνθηκών στον Ελλαδικό χώρο για την έκρηξη και κραταίωση της επαναστατικής δάδας για τον λυτρωμό από την τουρκική τυραννία κραυγάζει: «Μία είναι η μήτηρ και η πηγή των κακιών η αδικία και μία των αρετών όλων η δικαιοσύνη».
Ο αληθής σεβασμός της πνευματικής αξίας της δικαιοσύνης διασπάται όταν διαφαίνεται η αφοσίωση της δικαιοσύνης σε οποιαδήποτε ιδεολογία ή κόμμα.
Ο νόμος είναι το προπύργιο των αδυνάτων. Ο μεγάλος παιδαγωγός των πολιτών και της πολιτείας, περικλείει μέσα του το μέτρο των πόθων της ανθρώπινης κοινωνίας, όταν οι νομοθέτες είναι δαδούχοι της αρετής, κρατούν το λάβαρο του συνδυασμού φυσικού και θετού δικαίου και οι εφαρμοστές του διαθέτουν την πύρωση ψυχής γα την απόδοση δικαιοσύνης με την πιστή εφαρμογή του νόμου, χωρίς δικανικές παρεκκλίσεις και ερμηνείες ιδεολογικών ή πολιτικών σκοπιμοτήτων. Για αυτή την αποστολή προαπαιτείται ζύμωση ψυχής με το ακαταδάμαστο όπλο της αρετής και χαλύβδινος χαρακτήρας και βαρηκοΐα σε πολιτικά προστάγματα. Αυτό πρέπει να αποτελεί το απαραβίαστο κριτήριο επιλογής των εφαρμοστών του δικαίου μετά θωράκιση με πλήρη νομική πανοπλία. Έτσι πορεύεται η κοινωνία, που βιάζεται να καλύψει αποστάσεις, που την χωρίζουν από άλλες κοινωνίες, που ευημερούν, χάρις στην ορθολογική τους οργάνωση και την άψογη δικαιϊκή τους τάξη. Οι συνθήκες επιβάλλουν την εγκαθίδρυση ελληνικής ευταξίας. Η εμπειρία οργάνωσης των προηγμένων κοινωνιών με την προσαρμογή τους στην ελληνική πραγματικότητα δεν είναι αδύνατη. Είναι θέμα επιλογής, απόφασης και θέλησης εγκατάλειψης της προσωρινότητας, του αυτοσχεδιασμού και της τσαπατσουλιάς. Ο γοργός βηματισμός προς την πρόοδο και την ευημερία είναι θέμα οραματισμού, σχεδιασμού και επιμονής στην εφαρμογή του, με διορθωτικές προσαρμογές, αν η ανάγκη και οι συνθήκες το επιβάλουν, με γνώμονα πάντοτε μια αναλλοίωτη σταθερότητα, που καθιστά σαφείς και προκαθορισμένους κανόνες, μέσα στους οποίους μπορούν οι πολίτες ανεμπόδιστα να προγραμματίζουν τις ενέργειές τους και την δράση τους, χωρίς αιφνιδιασμούς και υπαναχωρήσεις, με ανείπωτες οικονομικές συνέπειες, για την εξυπηρέτηση των νόμιμων συμφερόντων τους. Όλα αυτά είναι συνυφασμένα με την ευαισθησία, την δικαιοσύνη και την αιδώ, με τις οποίες τα όργανα της πολιτείας απαιτείται να κοσμούνται, για να ανταποδίδουν και οι πολίτες προς τα όργανα της πολιτείας και τους θεσμούς την ίδια αγάπη, ευαισθησία και αιδώ. Τα κρατικά όργανα με την αφοσίωση στο καθήκον, την δικαιοσύνη, την αιδώ και την αγάπη στον διοικούμενο και την αποστολή τους και κυρίως το αδαμάντινο ήθος τους αποβαίνουν λαμπροί παιδαγωγοί των πολιτών. Αυτή βέβαια η αποστολή τους διαφεύγει και δεν γνωρίζω αν έχουν κάποια παρότρυνση για την εκπλήρωσή της, που όμως αποτελεί την βασική τους αποστολή. Το παράδειγμα είναι η τροφός της παιδείας. Όταν λέμε παιδεία εννοούμε παιδεία ανεξάρτητη από ιδεολογικές αγκυλώσεις και κομματικές σκοπιμότητες. Παιδεία ελληνική, με μοναδικό στόχο την επιστήμη και τον άνθρωπο, την ανύψωση του ανθρώπου στα απόψηλα του ανθρώπινου προορισμού, στην ανθρώπινη τελείωση, στον ολόφωτο κόσμο της αρετής, που γκρεμίζει τα τείχη των μικροτήτων και της διαίρεσης, που υψώνουν οι ιδιοτέλειες και τα άνομα συμφέροντα και πλημμυρίζει την ανθρώπινη ψυχή με το ανέσπερο φως της αγάπης για τον συνάνθρωπο και τρέφει με την ευδαιμονία την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Εκεί ο άνθρωπος είναι σεβαστή ανθρώπινη προσωπικότητα. Οι άνθρωποι δεν έχουν επαρκώς διδαχθεί από πουθενά ότι όταν εκπέμπεις αγάπη και καλοσύνη κάποιο ποσοστό της ακτινοβολίας επιστρέφει στον πομπό. Είναι τούτο απαράβατος νόμος της φύσης. Αλίμονο στην πηγή, που στερεύει. Δεν μπορεί να φωτίσει και να ζεστάνει ούτε τον εαυτό της. Ο Σωκράτης κραυγάζει: «Ευτυχία είναι η ενέργεια του καλού, δυστυχία ή διάπραξη του κακού. Η αρετή σωρεύει ευτυχία, η κακία δυστυχία. Ο αμαθής είναι και κακός και δυστυχής».
Ομολογίες - Διαλογισμοί
Του Αριστείδη Χρ. Πετρόπουλου
(Σκαρμιτσιώτη)
Κάθε χρόνος που διαβαίνει, όλο και λιγοστεύουν οι άνθρωποι που ζουν στην ύπαιθρο. Ρωτώ την ψυχή μου που είναι βουβή σαν τη μοίρα.
Αυτό που κάποτε τυραννούσε το μυαλό μας, τώρα δεν έχει καμία σημασία, σκεπάζεται απο το πέπλο της αδιαφορίας, που τα όμορφα όνειρα κάποτε φτερούγιζαν στη συνείδησή μας, διαλύθηκαν σαν την ομίχλη.
Αυτός ο ζεστός χώρος, που σήμερα ρήμαξε, τον κοιτώ και κουνώ το κεφάλι με μάτια δακρυσμένα. Αδειανοί οι δρόμοι και ακαλλιέργητα παραμένουν τα χωράφια.
Κλειστά κι ερειπωμένα απομένουν τα σπίτια, πέτρινα φαντάσματα που αγναντεύουν απο μακρυά το θέαμα της σύγχρονης ζωής, πολλές εκκλησίες ερήμωσαν, στο κέντρο του χωριού στην υποτιθέμενη πλατεία χωρίς κατοίκους, το σχολείο πέθανε χωρίς παιδιά και χωρίς δάσκαλο. Έφυγαν οι νέοι απ’ τα χωριά για την πόλη, κι αυτό σιγά – σιγά αρχίζει να ρημάζει τον τόπο της υπαίθρου. Έμειναν οι γέροντες γιατί δεν μπορούν ούτε να ταξιδέψουν, ούτε να εργασθούν. Έπρεπε να προβλέψει το κράτος να φροντίσει ιδιαίτερα τα ορεινά χωριά, και στους νέους να δείξει κάποιο ενδιαφέρον για την τύχη τους.
Αυτή την αδιαφορία που επέδειξαν, η Πολιτεία κι όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν μέχρι τώρα, την πληρώνει σήμερα η ύπαιθρος, παρά τις φωνές διαμαρτυρίας που κατά καιρούς έκαναν ορισμένοι ευαίσθητοι πατριώτες.
Έγκαιρα έπρεπε να είχε αποτραπεί η μεγάλη αυτή φυγή του εργατικού δυναμικού προς εργατικά κέντρα, αλλά και άλλες πόλεις του πλανήτη μας για καλύτερη μοίρα.
Όλοι αυτοί οι νέοι, θα μπορούσαν να αλλάξουν την εικόνα της ερήμωσης, και η ύπαιθρος δεν θα είχε φτάσει σ’ αυτή την κατάσταση, αρκεί να υπήρχαν δουλειές, να βγάλουν το ψωμί τους. Πριν απο λίγες δεκαετίες, πόλος έλξεως υπήρξαν οι μεγαλουπόλεις και η πυξίδα του καθενός έδειχνε σταθερή πορεία σ’ αυτές, που τότε ασκούσαν μια μαγική γοητεία στον επαρχιακό πληθυσμό. Η απόφαση πολλών για την εγκατάσταση σ’ αυτές, ήταν οριστική και τελεσίδικη, και η κρυφή ελπίδα φώλιαζε στις καρδιές τους για ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς και τα παιδιά τους. Κόποι, θυσίες, συμβιβασμοί ήταν ασήμαντοι στο άστρο της πορείας προς της μεγαλούπολη.
Η μάνα φύση που μας γέννησε και μας εξέθρεψε, αποτελούσε ανασχετικό μοχλό στην πορεία προς τη ζωή. Αυτή που μας χάρισε τη ζωή, φάνταζε άγρια αχαλίνωτη, αδυσώπητη.
Έτσι η μαζική σχεδόν εγκατάλειψη της επαρχίας και εγκατάστασή της στις μεγαλουπόλεις για καλύτερη τύχη, δεν άργησε να δείξει τα «αγαθά» της αποτελέσματα.
Οι δυο τρεις δεκαετίες που πέρασαν, ήσαν αρκετές να διδάξουν περίτρανα ότι όποιος παρασπονδεί απο τη φύση τιμωρείται, γιατί σ’ αυτή κυρίως παίζεται το παιχνίδι της ζωής. Έτσι περίπου σαν τιμωρημένος μοιάζει ο κάτοικος της μεγαλούπολης. Μέσα σε τσιμεντένια κυψέλη που μάλλον πλεονάζουν, όχι οι μέλισσες, αλλά πολύ γνωστοί σ’ αυτές άνεργοι σύντροφοί τους, προσπαθούμε να ξαναβρούμε την πορεία μας, στις χαμένες πυξίδες προσανατολισμού.
Το νέο πρότυπο που δημιουργήθηκε, είναι εξαιρετικά δύσκολο στους παλαιότερους να το βιώσουν. Οι διαμορφωθείσες συνθήκες ζωής και εργασίας είναι αφόρητες και θανατηφόρες. Ζούμε εγκλωβισμένοι, υποψήφιοι μελλοθάνατοι σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, όπου μάταια αποζητούμε τον Αίολο να ανοίξει τους ασκούς του για λίγο αέρα, ενώ πάνω απο τα κεφάλια μας σεργιανάει το δρεπανοφόρο τέρας του νέφους που καγχάζει σαρκαστικά, όζει και κράζει σαν πεινασμένο γεράκι πάνω απο το ψοφίμι, και ζητάει να μας πάρει όλους παγανιά και να μας γράψει στη μαύρη λίστα των πελατών του.
Κι όμως η γλυκειά φύση, μας περιμένει και πάλι στην αγκαλιά της. Το άλλοτε όνειρο προς τη μεγαλούπολη, μπορεί να γίνει πραγματικότητα για αντίστροφη πορεία των μυρίων προς τη ζωή. Κοντά στη φύση. Αυτή που τόσο τραγικά θυσιάσαμε στο βωμό μιας άπιαστης ευτυχίας, ενός απατηλού ονείρου.
Ας φιλοσοφήσουμε για δεύτερη φορά τη ζωή μας, και ας χαρούμε το Οδύσσειο «νόστιμον ήμαρ» στην πανέμορφη αγκαλιά της και την άδολη ζωή του χωριού.
Γράφει η Εύη Παπαδήμα
«Αφηρημένες» προθέσεις….
Πολλές φορές ο άνθρωπος επηρεάζεται από εμβόλιμους ευσεβείς πόθους, άλλοτε παρασυρμένος από την κατ’ ιδίαν επαγγελματική του ευσυνειδησία, άλλοτε από τα «όνειρα θερινής νυκτός…». Όταν μάλιστα ζούμε σε ανορθόδοξες εποχές, όπου οι κατακτητές γίνονται κτήτορες με τις «ευλογίες» των δήθεν «δυνατών» -στην ουσία θρασύδειλων»- τότε «τι χροίαν έτι έχομεν μαρτύρων» περί αναλόγων ειδήσεων, όπως το «να διδάσκεται η… τουρκική γλώσσα σε όλες τις τάξεις των Γυμνασίων της Ελλάδος»!! Απ’ ότι ξέρουμε στα σχολεία διδάσκονται δύο ξένες γλώσσες, η Αγγλική υποχρεωτικά –καθ’ ότι πλέον διεθνής γλώσσα- και κατ’ επιλογήν άλλη μία ακόμα, η Γερμανική ‘η η Γαλλική. Εάν χρειάζονται κι άλλη τα Ελληνόπουλα, ας διδαχθούν την Ισπανική, για παράδειγμα, όπου στη χώρα τους διδάσκεται η αρχαία Ελληνική και γενικότερα στην Ισπανία υπάρχει φιλική διάθεσης προς την πατρίδα μας.
Γιατί φημολογείται η επιλογή της τουρκικής γλώσσας, μιας χώρας η οποία, όσο γειτονική και αν είναι, όσο και αν από μέρους της Ελλάδας γίνονται προσπάθειες καλλιέργειας φιλίας, εν τούτοις επιμένει στις εναέριες εκφοβιστικές της μεθοδεύσεις πάνω από το γαλάζιο Αιγαίο επιδεικνύοντας συνεχώς αδιαλλαξία; Μια χώρα που αμφισβητεί τα όρια της Ελλάδας και η οποία έχει καταλάβει το 1/3 του Κυπριακού εδάφους; Δηλαδή, εμείς τώρα, τι προσπαθούμε να το «παίξουμε», υπερτιμητές μιας «λυκοφιλίας»; Ή μήπως υπερεκτιμητές μιας ακόμα προσφοράς ανθρωπισμού από μέρους μας, η οποία τυχόν να αποβεί για χιλιοστή φορά σε βάρος μας;
Η γλώσσα είναι κτήμα ιερό για κάθε λαό και δεν θυσιάζεται εύκολα με παρορμητικές σκέψεις, με καλή πίστη φυσικά, αλλά με τόσο αβέβαια και αστήρικτα αποτελέσματα. Ως πότε εμείς θα κρατάμε ρόλο αμυντικό, συμβιβαστικό, θα προσφέρουμε «γη και ύδωρ», ενώ άλλοι θα αποθρασύνονται; Η σωστότερη στάσης είναι η ουδέτερη, η ψύχραιμη, η αξιοπρεπής, η υπερήφανη. Ας μην παρασυρόμαστε από την καραμέλα «ρατσισμός» που πετάνε ως «γλυκιά» προπαγάνδα για να εξαλειφθεί κάθε ίχνος Ελληνικής φιλοπατρίας. Ας μην ανοίγουμε παγίδες και πέφτουμε μέσα. «Τίποτε δεν είναι χρησιμότερο στους θνητούς, από την συνεχή δυσπιστία» (Ευριπίδης).
Όσο για την πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου, την Ελληνική, με 5.000.000 λέξεις και 70.000.000 λεξικούς τύπους (όπως έχει καταγραφεί στο βιβλίο «Γκίνες» το 1990, ενώ η Αγγλική έχει μόνον 490.000), ο μεγάλος Διδάσκαλος του Γένους, που κάτι ήξερε περισσότερο, θα πει μεταξύ άλλων: «Η γλώσσα είναι υπόθεση εθνική. Η γλώσσα είναι ένα από τα πλέον αναπαλλοτρίωτα κτήματα… είναι κτήμα όλου του έθνους και κτήμα ιερόν. Όθεν πρέπει να ανακαινίζεται με ευλάβειαν και ησυχίαν, καθώς τα ιερά των θεών και όχι με την θορυβώδη και τυραννικήν αυθάδειαν, με την οποίαν υψώθη της Βαβέλ ο πύργος». Σε έναν πύργο γλωσσικής Βαβέλ ζουν σήμερα οι νέοι μας οι οποίοι, δυστυχώς, δεν διδάσκονται επαρκώς την γλώσσα μας που σημειωτέον δέχεται κακομεταχείριση από την επέμβαση διγλωσσίας στα ΜΜΕ, κυρίως της κάκιστης τηλεοπτικής χειραγώγησης. Αυτά καλύτερα ας προσέξουν οι ταγοί…
Αλήθεια, δέχονται οι γείτονες να διδάσκεται η Ελληνική γλώσσα στα σχολεία τους; Ανοίγουν τη Σχολή της Χάλκης; Ξαναγίνεται Χριστιανική Ορθόδοξη εκκλησία η Αγία Σοφία; Μπορούμε αυτές τις πιο συγκεκριμένες προθέσεις να τις αναθερμάνουμε και να τις απαιτήσουμε;
«Να είσαι εύτολμος, αλλά όχι παράτολμος» (Μένανδρος).
«Θνήσκε υπέρ πατρίδος» Περίανδρος
Εύη Παπαδήμα
Πατρίδα, η γεωγραφική χώρα των πατέρων, εκεί που γεννήθηκε και ανατράφηκε κάποιος και της οποίας διατελεί πολίτης. Η πολιτεία στην οποία κάτω από την σκεπή της βρίσκει προστασία και εξασφάλιση των δικαιωμάτων του. Πατρίδα είναι η μητέρα της πνευματικής και ηθικής του υπάρξεως. Ο τόπος στον οποίο ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τους θεσμούς, να υπακούει στις διατάξεις και στις σπουδαιότατες επιδράσεις του πατρικού του οίκου, των οικείων και φίλων και όλων των άλλων παραγόντων που περιλαμβάνονται στην χώρα του. Οφείλει κάθε άνθρωπος να ενδιαφέρεται και να εργάζεται για την ανάπτυξή της, να συμβάλει και με τις δικές του δυνάμεις στην ανάπτυξη και την εξέλιξη του πολιτισμού της. Το κυριότερο απ’ όλα είναι να ευρίσκεται πάντοτε προετοιμασμένος για την υποστήριξη των «ιερών και οσίων» της αγαπημένης και σεβαστής του πατρίδας. Σε κανένα κίνδυνο μπροστά να μην λυγίζει ούτε να λιποτακτεί. Μόνον έτσι θα διατηρεί εις το διηνεκές άφθαρτη την ιστορική του συνείδηση, την γλώσσα του, τον εν γένει πολιτισμό του, τα πατρώα του εδάφη.
«Δεν υπάρχει τίποτε γλυκύτερο από την γη των πατέρων σου» Ευριπίδης.
Στις μέρες μας, όπου η χιλιοδοξασμένη και ιστορική μας πατρίδα, η υπερήφανη και ηρωική ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ, με την ιδιαίτερη σημασία της στρατηγικής της θέσης, με την αρχαία φιλοσοφία της και τους διαχρονικούς σοφούς της, με την πλουσιότερη και ωραιότατη γλώσσα του κόσμου (τώρα αριθμεί 92 εκατομμύρια λεξικούς τύπους), με τις γαλάζιες της θάλασσες και τον λαμπερό της ήλιο, με τα μαγευτικά νησιά της, με την γη του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την ιστορική ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ, με την ξεχωριστή ομορφιά της ΘΡΑΚΗΣ ΜΑΣ και την Ελληνική ρωμαλεότητα των κατοίκων της, βρίσκονται για άλλη μια φορά στο στόχαστρο «σαρκοφάγων αρπακτικών πτηνών»… Πρέπει, βλέπετε, ο απερίγραπτος «θείος Σαμ» να τελειώσει την «ράθυμη» θητεία του στον «θώκο» της εξουσίας με την υπέρλαμπρη «νίκη». Έτσι, φαίνεται, πως θεώρησε καλό, σωστό και τίμιο να «εξολοθρεύσει» μία ιστορική σημαντική και πανέμορφη χώρα μέσω ορισμένων «συνδαιτυμόνων» . Και κείνοι, πάλι, οι «αχαΐρευτοι» το δέσανε κι άρχισαν τις «τορπίλες» σε βάρος της χώρας μας λέγοντας «αρλούμπες» δεξιά κι αριστερά και να το παίζουν «βασιλικότεροι του βασιλέως» με την ιδέα ότι θα τους ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες και θα τους μπάσουμε μέσα!!
«Κούνια που τους κούναγε» ή «Τρελός παπάς τους βάπτισε…»
Οι άσχημοι τρόποι τους, με το να τους διαλαλούν και σε άλλες χώρες, η κάκιστη και αποτρόπαια συμπεριφορά τους, με το να εμπαίζουν ιερά σύμβολα ξένης χώρας, η αρρωστημένη τους εμπάθεια, αλλά και η παρακμιακή τους θέση απέναντι σε όλες τις άλλες χώρες του κόσμου, έναν μόνο σκοπό μπορεί να πετύχουν: εκείνον της στέρησης συνειδήσεως και της εκβαρβάρωσης της ανθρωπιάς!
Όσο για τους σύγχρονους ευημερούντες Έλληνες, μην αναπαύονται σε ανάλογες περιπτώσεις, ούτε να ποιούν την νήσσαν. Εκτός από τις γαστρονομικές και άλλες άπληστες ορέξεις, για όλο και πιο ευτραφή κούρα πάχους, για τα κτισμένα βουνά και τα υπερμοντέρνα αυτοκίνητα, υπάρχει και κάτι που ξεχνούν και λέγεται φιλοπατρία. Που είναι τα πατριωτικά τους αισθήματα, η αγάπη προς την χώρα τους, οι δυναμικές εκδηλώσεις αντίστασης στις βλέψεις των ξένων –εκτός των συνηθισμένων πλέον απεργιακών κινητοποιήσεων με κεντρικό άξονα προσήλωσης το «πέσε πίτα να σε φάω»; Καλά κι αυτά, όμως «Δεν εκτιμώ εκείνον, που θεωρεί οτιδήποτε άλλο περισσότερο αγαπητό απ’ την πατρίδα του» Σοφοκλής.
Νοέμβριος
Ο μήνας της σποράς
Εύη Παπαδήμα
Είναι ο ένατος μήνας (ο τρίτος του μειλιχίου Φθινόπωρου) και κατά το Ρωμαϊκόν έτος άρχιζε την 1η Μαρτίου. Στην αρχή είχε 30 ημέρες, στη συνέχεια 29. Ο Ιούλιος Καίσαρ τις αύξησε σε 31, επί αυτοκράτορος Αυγούστου όμως, έγιναν πάλι 30. Κατόπιν εισαγωγής του Ιουλιανού ημερολογίου και αφού όρισαν τον Ιανουάριο ως τον πρώτο μήνα του έτους, ο Νοέμβριος ήταν ο ενδέκατος με 30 ημέρες τελικά. Η 11 Νοεμβρίου θεωρείται απ’ τους Ρωμαίους ως ημέρα έναρξης του χειμώνα και το ιερό συμπόσιο του Δία γινόταν στις 13 του μηνός αυτού. Ο Νοέμβριος αντιστοιχεί προς τον Πυανεψώνα του αττικού ημερολογίου.
Οι κυριότερες εορτές της Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας, αυτόν τον μήνα, είναι τα Εισόδια της Θεοτόκου, η Σύναξη Μιχαήλ και Γαβριήλ των Ταξιαρχών, της Αικατερίνης Μεγαλομάρτυρος, Κοσμά και Δαμιανού των Αγίων Αναργύρων κ.ά. Καθώς είναι ο τελευταίος μήνας της σποράς, οι γεωργοί χρειάζεται να είναι πολύ προσεκτικοί με την υγρασία που επικρατεί, γιατί υπάρχει κίνδυνος να σαπίσουν οι σπόροι. Θα μαζευτούν οι βαμβακιές και θα καούν για να περιοριστούν οι αρρώστιες. Το ίδιο θα γίνει και με τα καπνά και τα απομεινάρια του καλαμποκιού. Μετά το «εκκόκισμα» θα κρατήσουν τις «ρόκες», θα τις αλέσουν και το αλεύρι θα το δώσουν στα ζώα γιατί είναι πολύ θρεπτικό. Στη λαχανοκομία μεταπλάθουν το έδαφος με άμμο και χρησιμοποιούν αρκετή κοπριά. Σπέρνουν κουκιά, μπιζέλια, μαρούλια, καθαρίζουν τις βραγιές από τις ντομάτες, ενώ τις άγουρες τις μαζεύουν. Στην αμπελουργία καταπολεμούν τη «μύγα» της Μεσογείου στα ξινόδεντρα με πολλαπλά ραντίσματα. Με θερινό πολτό καταπολεμούν την ψώρα των ξινών, ενώ αρχίζουν να ξελακώνουν τις ελιές μετά το μάζεμα…
Στην ανθοκομία συνεχίζουν τις σπορές των χειμωνιάτικων και ανοιξιάτικων λουλουδιών. Σπέρνουν και φυτεύουν βιολέτες και «αντίρρινον», κοινώς σκυλάκι ή λυκάκι ή λυκόστομο που καλλιεργούνται σε διάφορες ωραίες ποικιλίες χρωμάτων, ενώ καθαρίζουν τις τριανταφυλλιές από τα παρακλάδια. Στο μεταξύ, στην μελισσοκομία μεταφέρουν τις κυψέλες στα χειμαδιά, κάνουν την τελευταία επιθεώρηση και καθαρίζουν τα πατώματα. Κοιτάζουν καλά τις κηρήθρες μήπως υπάρχει σκώρος και τις μέλισσες μήπως έχουν παρουσιασθεί «ψείρες». Προστατεύουν τις κυψέλες απ’ το κρύο και τις σκεπάζουν για το χιόνι στα βόρεια…
Στην κτηνοτροφία επιδιορθώνουν τους στάβλους και τα μαντριά, ενώ δειλά-δειλά αρχίζουν και οι πρώιμες γέννες προς το τέλος του μηνός. Διατηρούν ξηρό το μαντρί και τα κοπάδια βόσκουν σε χλωρό και καθαρό γρασίδι. Επίσης τοποθετούν τα κοκόρια, μαζί με τις κότες , για γόνιμα αβγά, αλλά και για την κλωσσομηχανή. Υπάρχουν πολλά αβγά, από τις κότες που παθαίνουν πτερόροια…
Ο Νοέμβριος, λοιπόν, ο κυριότερος μήνας για σπορά, γεωργικές εργασίες και κτηνοτροφικές, με δραστηριότητα μεγάλη, με ιδιαίτερη σχολαστικότητα έτσι ώστε να μην πάνε χαμένοι οι κόποι και ο μόχθος των ανθρώπων της μητέρας γης.
Οι ευσυνείδητοι και ενσυνείδητοι καλλιεργητές της υπερπλούσιας προσφοράς του ελληνικού εδάφους, οι γεωργοί μας, αποδίδουν σε μία εργασία ουσιαστικότατης σημασίας, που την αγαπάνε, την προσέχουν, την φροντίζουν και που δεν τους επιβάλλεται.
Ο λαός μας λέει: «Τ’ αμπέλι θέλει αμπελουργό και το χωράφι γεωργό», αλλά «και το σπίτι νοικοκύρη». Για να αποδώσει το χωράφι θέλει ανθρώπους που να ασχολούνται συστηματικά με την γεωργία και να έχουν ειδική πείρα, μα πάνω απ’ όλα να υμνούν τον Θεό, που έδωσε στον άνθρωπο έναν «παράδεισο» κι εκείνος καθημερινά κάνει ό,τι μπορεί για να τον καταστρέφει….
ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΑΔΕΙΕΣ; ΕΥΧΕΣ
Tου Φάνη Ξημεράκη
Τελείωσε ο Αύγουστος τέρμα το καλοκαίρι;
Εύχομαι το Φθινόπωρο ότι ποθείς να φέρει
Οι άδειες τελειώνουνε ανοίγουν τα σχολεία
Και τα κοπέλια με …χαρά ανοίγουν τα βιβλία
Όλοι οι εργαζόμενοι γυρίζουν στις δουλειές τους
Κι ίσως ακόμα έχουνε λιακάδες στις καρδιές τους
Δεν είναι εύκολο μαθές μετά την άδεια σου
Να είσαι και χαρούμενος που θα ΄σαι στη δουλειά σου
Χρειάζεται προσπάθεια χρόνος προσαρμογής
Λιγάκι να συνέλθεις και να προσαρμοστείς
Οφέτος θα ΄ναι δύσκολη μας λένε η χρονιά
Πολλές ευχές να δώσουμε στη νέα τη γενιά
Να ΄χουν σχολειά τση προκοπής δασκάλους και βιβλία
Και να τον εκμεταλλευτούν το χρόνο στα θρανία
Ευχές στους εργαζόμενους , δύσκολος ο Χειμώνας
Φέτος θα είναι πιο σκληρός θα χρειαστεί αγώνας
Χρόνο με χρόνο πιο πολύ σφίγγουνε τα λουριά
Και όλο μας φορτώνουνε με μέτρα πιο σκληρά
Κι απ΄ όλα το χειρότερο , το βλέπει το γνωρίζει
Δεν βλέπει κάτι να πιαστεί σε κάτι να ελπίζει
Ευχές για το Πρωθυπουργό , ας βγει απ΄ τη κρυψώνα
Θα βρει μπροστά και δύσκολο, σίγουρα ,το Χειμώνα
Να δει με άλλο μάτι τους μη προνομιούχους
Τους μεροκαματιαρήδες και τους συνταξιούχους
Αυτά που υποσχέθηκε να τα υλοποιήσει
Ψηφίστηκε να κυβερνά, προβλήματα να λύσει
Στο Παπανδρέου εύχομαι αν θέλει να νικήσει
Κάποτε από το λήθαργο θα πρέπει να ξυπνήσει
Να βγει για τα προβλήματα του κόσμου να παλέψει
Και για τη νίκη πρώτα αυτός θα πρέπει να πιστέψει
Να βάλει τον Ευάγγελο να κάνει υπερωρίες
Να του χρεώνει δε μπορεί όλες τις αμαρτίες
Στο Τσίπρα τι να ευχηθώ, αυτός ευχές δε θέλει
Μα πότε πότε φέρετε θαρρώ σαν το κοπέλι
Είδε μεγάλα ποσοστά και είναι ζαλισμένος
Μακάρι να ΄ναι συνεχώς έτσι ευτυχισμένος
Ευχές στη Παπαρήγα , στο κόκκινο το μπλοκ
Ο Τσίπρας την ξεπέρασε και έχει πάθει σοκ
Για χρόνια αγωνίζεται ν΄αυξήσει τα κουκιά της
Και έρχεται ο νεαρός να μπει στη γειτονιά της;
Παλεύει με το ΠΑΜΕ και με την εργατιά
Έχει περιφραγμένα όλα της τα κουκιά
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου