Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

ΠΟΙΗΣΗ - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ




Βαρκάδα στον Έπαχτο

Πάμε βαρκάδα.. Ολόγιομο απόψε το φεγγάρι.
Τραγούδια, γέλια και κουπί. Σαν άλλοτε ξανά.
Πάρε και κείνο το κρασί που είναι στο κελάρι.
Ψάξε για Γρίμποβο, παντού, δεν βρίσκεις πουθενά.

Γύρνα τη βάρκα, ορθόπλωρα, κόντρα στο μαϊστράλι.
Αγνάντι τρεμοσβήνουνε τα φώτα του Μωριά.
Άλλο και τούτο, όμορφο, του Έπαχτου κοράλλι.
σαν στην Ψανή θα φτάσουμε και δούμε την Βαριά.

Να το λιμάνι. Βλοσερό. Με χίλια δυό κανόνια.
Σίδερα που σε σκιάζουνε στου Φάρου τη λαμπή.
Μύριες σκιές, πολεμιστές. Δόξες χωρίς γαλόνια.
Κάστρου φιγούρα στέκεται στα φώτα πιο θαμπή.

Νεράιδα και κορίτσι μου, τραγούδησε μαζί μου,
και τα μαλλιά σου άφησε, κύματα στο νοτιά.
Βαρκάδες, σαν κι αυτή, λίγοι την ζουν καλή μου.
Φέρνουν ξανά στα στήθη μας, του έρωτα φωτιά.

Στάσου, να ρίξω άγκυρα. Απάγκιο τώρα πιάνει
Βάλε κρασί. Κάνε ευχή. Να πιούμε σταυρωτά.
Αργότερα, χαράζουμε, πορεία Ανεμογιάννη,
όταν άλλα πλεούμενα , θα φτάσουν πιο κοντά.

Μιχάλης Ζυγορονίκος


====================================================================




Τέμπη







Κάθε που είναι όμορφο
με Τέμπη συσχετίζω…
εκεί αρχίζει τ΄ όνειρο
κι εκεί το συνεχίζω!

Όλα της φύσης χρώματα
τρανή φωτογραφία
μέσ’ στο μυαλό μου τύπωσα
με περισσή λατρεία!

Γίνανε το εικόνισμα,
πάντα θα τα λατρεύω,
μα όσο ζω απόμακρα
μέσα μου θα ζηλεύω!

Ζήλεψα τους Ολύμπιους
που πρώτοι κατακτήσαν
τα Τέμπη τα πανέμορφα
και μόνοι τα γλεντήσαν!.

Ζήλεψα κάθε άνθρωπο,
που τα ’χει αντικρύσει,
ακόμα τα πετούμενα
και την τριγύρω φύση…

Ζηλεύω και το αύριο,
που όταν θα πεθάνω,
σε άλλη γης ταφόπλακα,
στα όνειρα θα βάνω..
«ΜΟΥΣΑφίρης καρδιάς»




=====================================================================







Του Τρελού πορεία








Ήταν εκείνο το στερνό, του έρωτα ταξίδι
σε ξέφωτο που ίσκιωνε μια κόκκινη μηλιά
γέρνει κλαδί στο βάρος του σαν ζύγωνε το φίδι
χορό να στήσει έμελε αόρατη θηλιά!

Βέλη σαΐτας του φονιά, φαρμάκι βουτηγμένα
τα μάτια που σπινθήριζαν, μαγνήτες σατανά
αίμα και δάκρυ σμίξανε να χτίσουν προδομένα
δικό τους ταξιδιάρικο σε ξένο ταρσανά!

Νύχτα τριβόλιζε χιονιά, μετρά τα μερομήνια.
παλεύει κόντρα ο γέροντας, ταμπάκο να ρουφά..
Άνεμος σβήνει τη φωτιά, ανάθεμα τη γκίνια
τρελός βρισιές ξεστόμιζε, τα λόγια του κουφά!

Άστραψε πάνω στο γυαλί, ατίθαση λαμπίδα
βιτρίνα τόξου ίριδος, μεθύσι αστεριών
είδωλα πρόσκαιρα στο νου, στα σωθικά ελπίδα
ματιών να γίνουν φύλακες , παλάμες των χεριών!

Ήταν εκείνο το στερνό, του έρωτα ταξίδι
σκουριά σε σαπιοκάραβο, ανθός σε χειμωνιά
Άρπαξες ήλιε της ζωής, κρυφό παιδιών παιχνίδι
χαμένος στον ορίζοντα, χωρίς τη λησμονιά!
«ΜΟΥφίρης καρδιάς»


===================================================================




ΜΟΥΣΑφίρης καρδιάς


Άρμα με άνθη άνοιξης. Γαλέρα στο λιμάνι.
Μια αστραπή που τύφλωσε σε γκρίζο ουρανό.
Ήρθες σαν κείνο τ’ όνειρο που ψάχνουν στο σεργιάνι.
Ανταριασμένη κάθοδος, ψηλά απ’ το βουνό.

Χωρίς ελπίδα ανάστροφη. Πανί δίχως αέρα.
Έψαχνα μεσ’ στην έρημο να βρω λίγο νερό.
Το πρόσμενα, ανέλπιστα, να ρθεί αυτή η μέρα
να βγούνε άνθη της καρδιάς από κλαδί ξερό..

Ήρθε αυτή η Άνοιξη. Ήρθε ένα Σαββάτο.
Νούφαρο που ξεδίπλωσε με στόμφο αρχοντικό.
Πετούμενα εσάστισαν, χίλια καλά γιομάτο,
κουβάλαγε στη θέα του ζωής το γιατρικό.

Στα ύψη βρέθηκα, θωρώ, τη θέα δεν χορταίνω
άλλη ετούτη, σήμερα, θαμπώνει τόσο φως.
Σε πόρτα του Παράδεισου, ολάνοιχτη, πως μπαίνω
Πλάϊ μου ήταν, νόμιζα, ο ίδιος ο Θεός.

Όλα τα όνειρα νωρίς, συνήθως, τελειώνουν
και σε μια άκρη βρίσκεσαι συχνά μοναχικός.
Απομεινάρια στο μυαλό, ποιήματα σκαρώνουν
για μια νεράιδα, μάγισσα, μιλάνε συνεχώς....


====================================================================

Χωρισμός



Βαθιά ανάσα άμυνας και σεβασμός στον χώρο
Πνιγμός λυγμού, απρόσμενης απόρριψης χαράς.
Κενός ο χρόνος της ζωής και το αντί στο δώρο
για τις στιγμές που μέτρησες, για μια που καρτεράς!

Χαμένο πλήθος, δια μιας, μετά πορεία λάθος
Ροή δακρύων αφανής, παυσίπονο ψυχής.
Θάμπωμα σκέψης μύχιας, αποκοπή στο πάθος
Μελλοντικό συνόθευμα κατάρας και ευχής.

Ανατολής ξημέρωμα, εκτέλεση ενόχου.
Άσωμη μένει η ψυχή ή άψυχη η σορός;
Αδίστακτη ενέργεια, σκληρού εντολοδόχου
σ’ αυτό που δεν κατάφερε, γίνεται τιμωρός!

Σημάδεψαν κατάστηθα, πυρακτωμένα λόγια
Εκφόρτιση των σωθικών, μίσος εκτελεστή
Κουβάλαγε ενδόψυχα, ίδια πληγή και βόλια
νεανικού της τιμωρού, άτυπου δικαστή.

Μπορεί απόρθητες χαρές κρυφά να προσπεράσαν
Υπόλοιπο δυσβάσταχτο, ο πόνος της πληγής
Ανθρώπινα τα σφάλματα, εκδίκηση μοιράσαν
Επούλωση αναζητούν , σ’ άλλη γωνιά της γης!

===================================================================

Δεν υπάρχουν σχόλια: