ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ

Γιατί δεν θα ξαναταξιδέψω με το F/B Ρίο-Αντίρριο

Ανήκω σε αυτούς που είδαν στη λειτουργία της Γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου, πέρα από όλα τα προφανή πλεονεκτήματα, και μια ευκαιρία για τη βελτίωση της γραμμής των φέρρυ. Με βάση την αντίθεσή μου σε κάθε μορφής μονοπωλιακής αγοράς, καλοδέχτηκα τη δυνατότητα επιλογής , αν και δε το κρύβω πως συναισθηματικά ήμουν υπέρ του καραβιού. Περισσότερες θέσεις εργασίας και περισσότεροι ιδιοκτήτες στη μία περίπτωση, ενώ τα χρήματα μένουν στην περιοχή. Κάποιες απρόσωπες εταιρίες χωρίς δεσμό με την περιοχή στην άλλη και τα κέρδη μακριά. Άλλωστε το πιο φθηνό εισιτήριο και η δυνατότητα να ξεμουδιάσεις και να χαλαρώσεις, ήταν ο λόγος για τον οποίο όποτε είχα ευκαιρία χρησιμοποιούσα το καράβι.
Η προσωπική μου αυτή σχέση ξεκίνησε να χαλάει πριν λίγο καιρό, όταν φθάνοντας στο Ρίο δεν χώρεσα στο φέρρυ που φόρτωνε λόγω μεγάλης κίνησης. Δεν πειράζει, σκέφτηκα, θα μπώ σίγουρα στο επόμενο. Δυστυχώς το επόμενο έδωσε προτεραιότητα στα φορτηγά και όταν έφθασε η ώρα των ΙΧ έγινε ένας χαμός που δύσκολα μπορώ να περιγράψω, με συνωστισμό μπροστά στον καταπέλτη και αυτών που περίμεναν από πριν, αλλά και αυτών που μόλις έφθαναν (οι περισσότεροι βέβαια από τους αναγνώστες μπορούν να καταλάβουν καθώς θα έχουν βρεθεί σε ανάλογες καταστάσεις). Έχασα λοιπόν και αυτό καθώς δεν τηρήθηκε καμία προτεραιότητα και κατέληξα τελικά στο πέρασμα από τη Γέφυρα.
Το «διαζύγιο» μου όμως υπογράφηκε στις 10/9/2010. Βγαίνοντας από το φέρρυ στο Αντίρριο, το κάτω μέρος του αυτοκινήτου μου «βρήκε» κάτω με αποτέλεσμα να προκληθεί σοβαρή ζημιά (σημειώνω ότι έχω ένα κοινό μικρομεσαίο αυτοκίνητο και όχι κάποιο ιδιαίτερο σπορ ή άλλο). Η προσέγγιση του υπεύθυνου(?) εκφόρτωσης ήταν «έτρεχες, αφού τόσα άλλα αυτοκίνητα βγήκαν χωρίς πρόβλημα». Επίσης, κανείς από το πλήρωμα δεν με ενημέρωσε ότι θα έπρεπε να ενημερωθεί το λιμενικό και να γίνει δελτίο τροχαίου ατυχήματος, (άλλωστε σχετικές πληροφορίες ούτε εγγράφονται στο εισιτήριο ούτε είναι αναρτημένες κάπου). Βέβαια όπως μου είπαν και από την ασφαλιστική μου έτσι και αλλιώς είναι σχεδόν αδύνατο να βγάλεις άκρη σε ατυχήματα στο φέρρυ,.
Στους αγαπητούς αναγνώστες του «νέο ΑΣΤΡΟ», οι οποίοι διαβάζοντας μέχρι εδώ θα σκεφθούν: Έ.. ας πρόσεχες!.. ή: Τι να κάνεις;.. Ατυχία!.. Θα ευχόμουν, καταρχάς, ποτέ να μην τους τύχει κάτι ανάλογο. Θα έβαζα όμως στη συνέχεια, κάποια ερωτήματα που ίσως δεν έχουν σκεφθεί :
Γιατί η πώληση των εισιτηρίων δεν έχει μηχανογραφηθεί, όπως σε όλες σχεδόν τις υπόλοιπες ακτοπλοϊκές γραμμές, με αποτέλεσμα να μην είναι γνωστό πόσα και ποια αυτοκίνητα ή φορτηγά, αλλά και πόσοι και ποιοι επιβάτες ταξιδεύουν;
Επίσης, γιατί δεν υπάρχουν πουθενά οι όροι και λοιπές πληροφορίες για το τι ισχύει σε επίπεδο υποχρεώσεων από τη μεριά της πλοιοκτήτριας εταιρίας;..
Ποιος είναι υπεύθυνος για την ομαλή φόρτωση του πλοίου, ώστε να μην υπάρχει αυτή η τριτοκοσμική εικόνα;..
Γιατί το πλαίσιο αντιμετώπισης τροχαίων ατυχημάτων καταλήγει πάντα στο ότι υπεύθυνος είναι ο «απρόσεκτος» οδηγός;…
Πάντως, υπάρχει και ένας σοβαρός λόγος για να… πάρει κανείς το καράβι. Μπαίνοντας στο «σαλόνι» ταξιδεύει πολλά πολλά χρόνια πίσω σε πιο ευτυχισμένες μέρες, αφού τα φέρρυ παραμένουν κυριολεκτικά όπως ήταν 30 και πλέον χρόνια πρίν.
Εγώ πάντως δε θα ξαναταξιδέψω με αυτά…..

Αλέξανδρος Πετρούτσος

Συνεργάτης εφημερίδας

"νέο Άστρο"