Συντάξεις πείνας για τα «Περήφανα Γηρατειά»
Ένα ακόμα μετέωρο βήμα μετά τις τέσσερις αποτυχημένες προσπάθειες μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού μας συστήματος επιχειρεί σήμερα η Κυβέρνηση. Η αρχή έγινε με τον Νόμο Σιούφα το 1992, ακολούθησε το Σχέδιο Γιαννίτση το 2001, ο Νόμος Ρέππα το 2002 και ο Νόμος Πετραλιά το 2008.
Όπως όλες οι παρεμβάσεις της τελευταίας εικοσαετίας στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, έτσι και η σημερινή, δεν αντιμετώπισαν ριζικά τις παθογένειες του συστήματος. Απλώς, επέκτειναν χρονικά τα όρια της αντοχής του. Στην ουσία δεν επιχειρείται καμία ουσιαστική παρέμβαση για την πραγματική εξυγίανση του συστήματος.
Η σταθερότητα του ασφαλιστικού συστήματος μιας κοινωνίας, εξαρτάται κατά κύριο λόγο, από την ηλικιακή γήρανση του πληθυσμού, το εύρος του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, τις αποδόσεις των αποθεματικών των ταμείων και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Μια οικονομικά υγιείς κοινωνία που αναπτύσσεται με σταθερούς ρυθμούς, με επαρκή δημογραφική δύναμη και καλή διαχείριση των αποθεματικών της, δεν έχει κανένα πρόβλημα με το ασφαλιστικό της σύστημα.
Σε πλήρη αντίθεση με αυτό που αποκαλούμε υγιές, η Ελληνική οικονομία παρουσιάζει τεράστιες παθογένειες σε όλους τους τομείς που θα μπορούσαν να διασφαλίσουν ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Προς αποφυγή λοιπόν μίας ενδεχόμενης κατάρρευσης του ασφαλιστικού μας συστήματος οι κυβερνήσεις της χώρας ενισχύουν τα ταμεία από τον κρατικό προϋπολογισμό. Σήμερα όμως, ο προϋπολογισμός αντιμετωπίζει τεράστια ελλείμματα και παράλληλα γίνεται προσπάθεια για να ελεγχθεί το υπέρογκο δημόσιο χρέος. Άρα, ως μοναδική «σωτηρία» του συστήματος, έμεινε η δραστική περικοπή των συντάξεων και η επέκταση των ορίων ηλικίας. Αυτή είναι η «μεταρρύθμιση», η λεγόμενη «ασφαλιστική μεταρρύθμιση», που ψηφίστηκε πριν λίγες μέρες.
Η περικοπή των συντάξεων δεν μπορεί να αποτελεί έστω και μέτρο για την «εξυγίανση» του συστήματος, όταν δεν συνοδεύεται από ουσιώδη κίνητρα για την αντιστροφή των δημογραφικών τάσεων. Όταν ωθούμε τους εργαζόμενους σε πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Όταν δεν ενθαρρύνεται η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και οι εργοδοτικές εισφορές παραμένουν στα ύψη.
Η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης δεν μπορεί να αποτελεί μέτρο για την «εξυγίανση» του συστήματος, όταν δεν συνοδεύεται από προσπάθεια για αύξηση της ανταγωνιστικότητας και ενδυναμώνεται η εισφοροδιαφυγή, συντηρώντας το τεράστιο εργοδοτικό κόστος των επιχειρήσεων.
Στην ουσία του προβλήματος δεν μπήκε καμία κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο η σημερινή «Σοσιαλιστική» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Μια ανάσα πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση του ασφαλιστικού, λειτουργεί με την παραδοχή ότι αδυνατεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στη ρίζα του. Διογκώνει την κοινωνική αδικία και καλλιεργεί την συνείδηση στους συνταξιούχους ότι πρέπει να μάθουν να ζουν στα όρια της φτώχειας. Κανένα κοινωνικό κράτος, καμία μεταρρύθμιση και προπάντων καμία φροντίδα για τους οικονομικά ασθενέστερους.
Με επιχείρημα την ανάγκη ασφαλιστικής μεταρρύθμισης μειώθηκαν δραστικά οι συντάξεις της γενιάς μας, αλλά και της νέας γενιάς των ασφαλισμένων, σε ποσοστά πάνω από 30% . Η Περικοπή της 13ης και 14ης σύνταξης δημιουργεί απώλεια εισοδήματος της τάξης του 14,29%. Το πάγωμα συντάξεων για τρία χρόνια, σε συνδυασμό με το εφιαλτικό 5,4% που έχει ήδη φτάσει ο πληθωρισμός εξανεμίζει το εισόδημα των συνταξιούχων. Ο νέος τρόπος υπολογισμού των συντάξεων μειώνει την τελική σύνταξη κατά 5-10%. Οι νέες κρατήσεις τύπου ΛΑΦΚΑ, από 3% ως 10%, δημιουργεί επιπλέον μείωση εισοδήματος.
Αυτό δεν μπορεί να λέγεται ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Είναι αφαίμαξη του συνταξιούχου που επί χρόνια κατέβαλε στο ακέραιο τις ασφαλιστικές του εισφορές. Σαν να λέμε «65χρονος αιμοδότης, απεβίωσε σε δημόσιο Νοσοκομείο, λόγο έλλειψης μίας φιάλης αίματος». Είναι ο εύκολος, αλλά άδικος δρόμος για την προσωρινή συντήρηση ενός συστήματος που καταρρέει παρασυρόμενο από την γενικότερη οικονομική συγκυρία.
Αφού πλέον συνειδητοποιήσαμε ότι «λεφτά δεν υπάρχουν», είναι ώρα να αντιληφθούμε ότι ο πλούτος παράγεται με εργασία και ανάπτυξη και όχι με περικοπές και συρρίκνωση των εργασιακών αποδοχών και συντάξεων. Είναι ώρα να δούμε την πραγματικότητα. Να ξεφύγουμε από ψευτοδιλήμματα «Σωτηρίας» της χώρας, να αντιληφθούμε την πραγματική κατάσταση της αγοράς και την προοπτική του περιβόητου «μνημονίου».
Όπως όλες οι παρεμβάσεις της τελευταίας εικοσαετίας στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, έτσι και η σημερινή, δεν αντιμετώπισαν ριζικά τις παθογένειες του συστήματος. Απλώς, επέκτειναν χρονικά τα όρια της αντοχής του. Στην ουσία δεν επιχειρείται καμία ουσιαστική παρέμβαση για την πραγματική εξυγίανση του συστήματος.
Η σταθερότητα του ασφαλιστικού συστήματος μιας κοινωνίας, εξαρτάται κατά κύριο λόγο, από την ηλικιακή γήρανση του πληθυσμού, το εύρος του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, τις αποδόσεις των αποθεματικών των ταμείων και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Μια οικονομικά υγιείς κοινωνία που αναπτύσσεται με σταθερούς ρυθμούς, με επαρκή δημογραφική δύναμη και καλή διαχείριση των αποθεματικών της, δεν έχει κανένα πρόβλημα με το ασφαλιστικό της σύστημα.
Σε πλήρη αντίθεση με αυτό που αποκαλούμε υγιές, η Ελληνική οικονομία παρουσιάζει τεράστιες παθογένειες σε όλους τους τομείς που θα μπορούσαν να διασφαλίσουν ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Προς αποφυγή λοιπόν μίας ενδεχόμενης κατάρρευσης του ασφαλιστικού μας συστήματος οι κυβερνήσεις της χώρας ενισχύουν τα ταμεία από τον κρατικό προϋπολογισμό. Σήμερα όμως, ο προϋπολογισμός αντιμετωπίζει τεράστια ελλείμματα και παράλληλα γίνεται προσπάθεια για να ελεγχθεί το υπέρογκο δημόσιο χρέος. Άρα, ως μοναδική «σωτηρία» του συστήματος, έμεινε η δραστική περικοπή των συντάξεων και η επέκταση των ορίων ηλικίας. Αυτή είναι η «μεταρρύθμιση», η λεγόμενη «ασφαλιστική μεταρρύθμιση», που ψηφίστηκε πριν λίγες μέρες.
Η περικοπή των συντάξεων δεν μπορεί να αποτελεί έστω και μέτρο για την «εξυγίανση» του συστήματος, όταν δεν συνοδεύεται από ουσιώδη κίνητρα για την αντιστροφή των δημογραφικών τάσεων. Όταν ωθούμε τους εργαζόμενους σε πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Όταν δεν ενθαρρύνεται η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και οι εργοδοτικές εισφορές παραμένουν στα ύψη.
Η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης δεν μπορεί να αποτελεί μέτρο για την «εξυγίανση» του συστήματος, όταν δεν συνοδεύεται από προσπάθεια για αύξηση της ανταγωνιστικότητας και ενδυναμώνεται η εισφοροδιαφυγή, συντηρώντας το τεράστιο εργοδοτικό κόστος των επιχειρήσεων.
Στην ουσία του προβλήματος δεν μπήκε καμία κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο η σημερινή «Σοσιαλιστική» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Μια ανάσα πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση του ασφαλιστικού, λειτουργεί με την παραδοχή ότι αδυνατεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στη ρίζα του. Διογκώνει την κοινωνική αδικία και καλλιεργεί την συνείδηση στους συνταξιούχους ότι πρέπει να μάθουν να ζουν στα όρια της φτώχειας. Κανένα κοινωνικό κράτος, καμία μεταρρύθμιση και προπάντων καμία φροντίδα για τους οικονομικά ασθενέστερους.
Με επιχείρημα την ανάγκη ασφαλιστικής μεταρρύθμισης μειώθηκαν δραστικά οι συντάξεις της γενιάς μας, αλλά και της νέας γενιάς των ασφαλισμένων, σε ποσοστά πάνω από 30% . Η Περικοπή της 13ης και 14ης σύνταξης δημιουργεί απώλεια εισοδήματος της τάξης του 14,29%. Το πάγωμα συντάξεων για τρία χρόνια, σε συνδυασμό με το εφιαλτικό 5,4% που έχει ήδη φτάσει ο πληθωρισμός εξανεμίζει το εισόδημα των συνταξιούχων. Ο νέος τρόπος υπολογισμού των συντάξεων μειώνει την τελική σύνταξη κατά 5-10%. Οι νέες κρατήσεις τύπου ΛΑΦΚΑ, από 3% ως 10%, δημιουργεί επιπλέον μείωση εισοδήματος.
Αυτό δεν μπορεί να λέγεται ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Είναι αφαίμαξη του συνταξιούχου που επί χρόνια κατέβαλε στο ακέραιο τις ασφαλιστικές του εισφορές. Σαν να λέμε «65χρονος αιμοδότης, απεβίωσε σε δημόσιο Νοσοκομείο, λόγο έλλειψης μίας φιάλης αίματος». Είναι ο εύκολος, αλλά άδικος δρόμος για την προσωρινή συντήρηση ενός συστήματος που καταρρέει παρασυρόμενο από την γενικότερη οικονομική συγκυρία.
Αφού πλέον συνειδητοποιήσαμε ότι «λεφτά δεν υπάρχουν», είναι ώρα να αντιληφθούμε ότι ο πλούτος παράγεται με εργασία και ανάπτυξη και όχι με περικοπές και συρρίκνωση των εργασιακών αποδοχών και συντάξεων. Είναι ώρα να δούμε την πραγματικότητα. Να ξεφύγουμε από ψευτοδιλήμματα «Σωτηρίας» της χώρας, να αντιληφθούμε την πραγματική κατάσταση της αγοράς και την προοπτική του περιβόητου «μνημονίου».
Ασημάκης Φωτόπουλος
Υποψήφιος Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου