Με το θάρρος της γνώμης
Ο μεγαλύτερος εχθρός της Ελλάδας
Της Μάρως Σιδέρης
Η Ελλάδα κινδυνεύει βαδίζοντας ξανά και ξανά στο ίδιο μονοπάτι μέσα στους αιώνες. Η Ελλάδα πάντα κινδύνευε, με το μελάνι της αγωνίας έχει γράψει το όνομά της στο βιβλίο της Ιστορίας και με πολύ κόπο και αγώνα έχει χτίσει αυτό που αξίζει κανείς να γνωρίζει γι’ αυτήν. Από το τότε που ο Πάρης και η Ελένη κλέφτηκαν για να ζήσουν τον έρωτά τους αδιαφορώντας για τις συνέπειες –τι απόλυτα ελληνική συνήθεια!- η Ελλάδα έχει εμφύλιο την ώρα που πολεμά τον εχθρό. Διεκδικεί το δίκιο της και την ίδια στιγμή ο ηγέτης- Αγαμένονας αδικεί και τρέφεται σαν κηφήνας από τον κόπο του πολεμιστή – Αχιλλέα κι ο πολεμιστής- Αχιλλέας βγάζει μαχαίρι και τινάζει τον αγώνα των συμπολεμιστών του στον αέρα ενδιαφερόμενος μονάχα για τον δικό του εγωισμό. Μέσα σ’ αυτή την διαχρονική τρέλα, τόσοι γενναίοι πολεμιστές δεν μπορούν να κατακτήσουν μια Τροία. Στο τέλος τον ατομιστή πολεμιστή- Αχιλλέα προδίδει η ίδια του η φτέρνα, τον αλαζόνα και άρπαγα ηγέτη-Αγαμέμνονα προδίδει η ίδια του η οικογένεια, η Τροία δεν κατακτιέται με ηρωισμό αλλά με πονηριά κι ο πονηρός Έλληνας- Οδυσσέας που την τελευταία στιγμή τα κατάφερε, φτάνει στην Ιθάκη του ολομόναχος, βασανισμένος και μόνο με τη βοήθεια του Θεού, χωρίς ηγέτες, συντρόφους, δυνάμεις και οράματα.
Αυτή είναι η μοίρα μας, ή μάλλον αυτή είναι η μοίρα στην οποία έχουμε οι ίδιοι καταδικάσει τα προτερήματά μας, εφόσον τη μοίρα του ο κάθε λαός τη γράφει με τα λάθη του. Μόνο που σε εποχές σαν τη σημερινή όταν όλα τρέχουν τόσο γρήγορα, ζούμε την Ιλιάδα και την Οδύσσεια της πατρίδας μας ταυτόχρονα: Σε πρώτο χρόνο οι ηγέτες μας αδικούν, μα δέχονται πλήγματα από τις οικογένειες τους, οι πολεμιστές καταστρέφουν τον κόπο μας και περιθωριοποιούνται, ο Δούρειος Ίππος είναι προ των πυλών κι εμείς αγωνιζόμαστε να βγούμε στην Ιθάκη, έχοντας βλασφημήσει το Θεό, του οποίου τη βοήθεια αναζητούμε όταν το μοναδικό πράγμα που θα μας έχει απομείνει είναι μια ξεχαρβαλωμένη σανίδα στο πέλαγος.
Από τι κινδυνεύει άραγε η Ελλάδα σήμερα; Σίγουρα όχι από τις αγορές, τα spreads και την έλλειψη αξιοπιστίας στο εξωτερικό. Η Ελλάδα κινδυνεύει από έναν μεγαλύτερο εχθρό, τον ίδιο που την απειλεί πάντα. Η Ελλάδα κινδυνεύει από τον Έλληνα. Κινδυνεύει από τον Έλληνα που διορίστηκα στο Δημόσιο με ρουσφέτι αδιαφορώντας αν αδικούσα τους υπόλοιπους φορολογούμενους, μα που τώρα φωνάζω ότι αδικούμαι! Από τον Έλληνα που έκλεψα το συνάνθρωπό μου ζητώντας του να με πληρώσει περισσότερο από όσο δήλωσα ότι πληρώθηκα. Τον Έλληνα που έδωσα εξουσία σε ανθρώπους ανίκανους και –κυρίως- ανήθικους επειδή τους γνώριζα και ήλπιζα ότι θα με βόλευαν κάπου με το βουλευτιλίκι τους. Τον Έλληνα που κατακρίνω με όλη μου την αυστηρότητα για θέματα που δε με αφορούν, μα που καταπίνω άκριτα κάθε είδηση που μου σερβίρεται από ΜΜΕ παραδομένα σε συμφέροντα. Τον Έλληνα που με ένα μισθό μιμούμαι κακόγουστα τη ζωή της Carrie στο Sex and the City, (μιας ανόητης Νεογιουορκέζας που δέχεται να κάνουν τη ζωή της σκουπίδι όσο αυτή φορά ένα ζευγάρι Manolo Blahnik). Η Ελλάδα κινδυνεύει από τον Έλληνα που πετάω μια μολότοφ και σκοτώνω τις ζωές και τους μόχθους συνανθρώπων μου που απλά δε συμφωνούν με μένα, και τον Έλληνα που από το βήμα της Βουλής μετρώ μικρόψυχα τι θα μου αποφέρουν οι θάνατοι εκείνοι. Τον Έλληνα που θέλω να πάω πρώτος στη δουλειά μου, γι’ αυτό προσπερνάω αντικανονικά, παρκάρω πάνω σε πεζοδρόμια ή θέσεις αναπήρων, σπρώχνω, κλέβω, εξαπατώ και αυτό το ονομάζω μαγκιά κι εξυπνάδα. Τον Έλληνα που τσακώνομαι ακόμα κι όταν πάω στην Εκκλησία να κοινωνήσω, αυτόν που δηλώνω πίστη σε έναν Θεό και την ίδια στιγμή ορμάω στο αντίδωρο με ειδωλολατρική μανία!
Η Ευρώπη δε μας εξαπάτησε στο βαθμό που την εξαπατήσαμε εμείς. Όταν μας είχε κάνει μέλη της φιλόδοξης εκείνης προσπάθειας, δεν ήθελε ούτε τις Βερσαλλίες μας ( είχε τέτοιες), ούτε τον αυταρχισμό μας ( κι απ’ αυτόν είχε και μάλιστα μπόλικο) ούτε τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό. Αυτό που της έλειπε ήταν μια ευφυής, δημοκρατική κι ελεύθερη ψωροκώσταινα, ένας λαός που θα δίδασκε στην καλομαθημένη και αριστοκρατική Ευρώπη πώς να ζει μέσα στη φτώχεια και πώς να κάνει όνειρα. Από μας ήθελε ιδέες, ήθος, ειλικρίνεια, εξυπνάδα και λιτότητα, αυτή τη λιτότητα που υμνεί ο Παρθενώνας. Η Ελλάδα της Καρυάτιδας είναι μέλος της Ευρώπης, γιατί αυτή την Ελλάδα έχει ο κόσμος ανάγκη. Εμείς, οι υπόλοιποι έχουμε πάψει εδώ και καιρό να είμαστε Έλληνες κι έχουμε γίνει – αλίμονο- ο μεγαλύτερος εχθρός της Ελλάδας.
Αυτή είναι η μοίρα μας, ή μάλλον αυτή είναι η μοίρα στην οποία έχουμε οι ίδιοι καταδικάσει τα προτερήματά μας, εφόσον τη μοίρα του ο κάθε λαός τη γράφει με τα λάθη του. Μόνο που σε εποχές σαν τη σημερινή όταν όλα τρέχουν τόσο γρήγορα, ζούμε την Ιλιάδα και την Οδύσσεια της πατρίδας μας ταυτόχρονα: Σε πρώτο χρόνο οι ηγέτες μας αδικούν, μα δέχονται πλήγματα από τις οικογένειες τους, οι πολεμιστές καταστρέφουν τον κόπο μας και περιθωριοποιούνται, ο Δούρειος Ίππος είναι προ των πυλών κι εμείς αγωνιζόμαστε να βγούμε στην Ιθάκη, έχοντας βλασφημήσει το Θεό, του οποίου τη βοήθεια αναζητούμε όταν το μοναδικό πράγμα που θα μας έχει απομείνει είναι μια ξεχαρβαλωμένη σανίδα στο πέλαγος.
Από τι κινδυνεύει άραγε η Ελλάδα σήμερα; Σίγουρα όχι από τις αγορές, τα spreads και την έλλειψη αξιοπιστίας στο εξωτερικό. Η Ελλάδα κινδυνεύει από έναν μεγαλύτερο εχθρό, τον ίδιο που την απειλεί πάντα. Η Ελλάδα κινδυνεύει από τον Έλληνα. Κινδυνεύει από τον Έλληνα που διορίστηκα στο Δημόσιο με ρουσφέτι αδιαφορώντας αν αδικούσα τους υπόλοιπους φορολογούμενους, μα που τώρα φωνάζω ότι αδικούμαι! Από τον Έλληνα που έκλεψα το συνάνθρωπό μου ζητώντας του να με πληρώσει περισσότερο από όσο δήλωσα ότι πληρώθηκα. Τον Έλληνα που έδωσα εξουσία σε ανθρώπους ανίκανους και –κυρίως- ανήθικους επειδή τους γνώριζα και ήλπιζα ότι θα με βόλευαν κάπου με το βουλευτιλίκι τους. Τον Έλληνα που κατακρίνω με όλη μου την αυστηρότητα για θέματα που δε με αφορούν, μα που καταπίνω άκριτα κάθε είδηση που μου σερβίρεται από ΜΜΕ παραδομένα σε συμφέροντα. Τον Έλληνα που με ένα μισθό μιμούμαι κακόγουστα τη ζωή της Carrie στο Sex and the City, (μιας ανόητης Νεογιουορκέζας που δέχεται να κάνουν τη ζωή της σκουπίδι όσο αυτή φορά ένα ζευγάρι Manolo Blahnik). Η Ελλάδα κινδυνεύει από τον Έλληνα που πετάω μια μολότοφ και σκοτώνω τις ζωές και τους μόχθους συνανθρώπων μου που απλά δε συμφωνούν με μένα, και τον Έλληνα που από το βήμα της Βουλής μετρώ μικρόψυχα τι θα μου αποφέρουν οι θάνατοι εκείνοι. Τον Έλληνα που θέλω να πάω πρώτος στη δουλειά μου, γι’ αυτό προσπερνάω αντικανονικά, παρκάρω πάνω σε πεζοδρόμια ή θέσεις αναπήρων, σπρώχνω, κλέβω, εξαπατώ και αυτό το ονομάζω μαγκιά κι εξυπνάδα. Τον Έλληνα που τσακώνομαι ακόμα κι όταν πάω στην Εκκλησία να κοινωνήσω, αυτόν που δηλώνω πίστη σε έναν Θεό και την ίδια στιγμή ορμάω στο αντίδωρο με ειδωλολατρική μανία!
Η Ευρώπη δε μας εξαπάτησε στο βαθμό που την εξαπατήσαμε εμείς. Όταν μας είχε κάνει μέλη της φιλόδοξης εκείνης προσπάθειας, δεν ήθελε ούτε τις Βερσαλλίες μας ( είχε τέτοιες), ούτε τον αυταρχισμό μας ( κι απ’ αυτόν είχε και μάλιστα μπόλικο) ούτε τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό. Αυτό που της έλειπε ήταν μια ευφυής, δημοκρατική κι ελεύθερη ψωροκώσταινα, ένας λαός που θα δίδασκε στην καλομαθημένη και αριστοκρατική Ευρώπη πώς να ζει μέσα στη φτώχεια και πώς να κάνει όνειρα. Από μας ήθελε ιδέες, ήθος, ειλικρίνεια, εξυπνάδα και λιτότητα, αυτή τη λιτότητα που υμνεί ο Παρθενώνας. Η Ελλάδα της Καρυάτιδας είναι μέλος της Ευρώπης, γιατί αυτή την Ελλάδα έχει ο κόσμος ανάγκη. Εμείς, οι υπόλοιποι έχουμε πάψει εδώ και καιρό να είμαστε Έλληνες κι έχουμε γίνει – αλίμονο- ο μεγαλύτερος εχθρός της Ελλάδας.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου